ELLERİM ELLERİNDE +18

2.Bölüm: Kâbus

Bol bol yorum yapmayı unutmayın.

2.Bölüm~ Kâbus
.
.
*Eve götürelim

Dua Lipa - New Rules

Sabah olmuştu ve ben balkonda uykuya dalmıştım.

Bugün pazartesiydi ve okul var her zamanki gibi. Üniversite de olsa gitmek zorunda olmak?

Saat 8.09 yeni olmuştu. Yani geç kalmayacaktım.

Direkmen kalkıp asağı inmek için odaya yürüdüm, elimdeki çöplerle birlikte. Merdivenden aşağı indim. Çöpleri çöpe attım. Elimi yüzümü yıkamak için lavaboya girdim. Lavabo dan çıktıktan sonra cattel a su koyup masaya oturdum. Elimle ritim tuttum kaynamasını beklerken. Tezgahta çevirdim kafamı dağınık değildi ama dikkatimi birsey çekmişti bir kâğıt. Tekrardan kalkıp tezgaha doğru yürümeye başladım. Kâğıdı elime aldım.

Babamdandı.

Sevgili kızıma...

Benim işlerim çıktı ve birkaç gün Türkiye de olamayacağım. Ondan evdede olmuyacam. Kendine iyi bak, evde ben yokken. Tanımadığım kimseyide alma. Olur mu? Uzaya da bilir işlerim. Birkaç gün birkaç ayada çıkabilir. Uykuyordun, ondan seni uyandırmak istemedim. Seni bir güzel öptüm gitmeden. Seni çok seviyorum

Sevgiler baban....

Tamam şuan tekim ve kimsesiz. Babam işi nedeniyle gitmişti. Alışık olduğum için o kadar sıkıntı olmuyacaktı ama babamı özleyecektim. Arkamdan gelen sesle cattle kaynadığını anladım. Hemen kapattım. Dolaptan birşeyler alıp masaya koydum. Herşeyi koyduktan sonra ise yemeye başladım.

Birkaç birşey yedikten sonra yemediklerimi yerleştirip yukarı çıktım. Kampüse gidiceğim için fazla abartılı şeyler giymezdim. Genellikle sade şeyler. Elime siyah dar kot üstünde siyah geniş bir sweatshirt aldım. Giydikten sonra yatağımın yanındaki çantayı aldım. Çantam hazırdı zaten her zamanki gibi, çoğu kitaplarım ise okuldaydı.

Aşağı indim ve dışarının kapısını açtım. Kapıyı kilitleyip ayakkabılarımı giydikten sonra asansöre yöneldim. 30 kat. Ben buradan merdivenlerden inene kadar ölebilirdim. Asansöre yöneldim. Asansörün kapısında gördüğüm ARIZALI!! Yazısını gördükten sonra şansıma sövmekten başka birşey yapamadım. Denedim, belki yapmışlardır umuduyla. Denedim. Denedim. Olmayınca ise mecbur gözüm merdivenlere kaydı. Mecbur inecektik.

Yaşama mücadelesi başlıyordu.

⚪⚪⚪

Çok geçmeden okula varmıştım bile. Öncelikle otobüsle olan yarım saatlik maceranın ardından, metroylada beş dakika kadar bir maceram olmuştu. Şuan ise okulun kapısının önündeydim. İçeriye doğru yürümeye başladım. Bir anlık arkamdan gelen sesle durdum " Defne. Bekle!" Bu İlayda'nın sesiydi. Koşarak bana yetişmeye çalışıyordu.

Bu haline bir anlık güldüm. "Koşmana gerek yok dur. Nefes nefese kalacaksın." Dedim. Aklına koşmayı yeni akıl etmiş gibi birazda olsa yavaşlamıştı.

En sonunda yanıma geldiğinde hâlen ona sırıtarak bakıyordum. "Gü- günaydın," Durdu. Nefesini kontrol altına aldıktan sonra devam etti " kızım ne kadar hızlı yürüyon ya. Valla nefesim kesildi sandım bir an." Dedi arkasını okulun giriş duvarına yaslayarak.