ELLERİM ELLERİNDE +18

8. Bölüm: Duygulara Karşı

Duyuru! Çok çok özürlerimi sunuyorum sizlere. Yayınlayacağım dedim ama eniştem vefat ettiği için bir türlü müsayit olamadım. Psikolojimide etkiledi tabiki çünkü daha genç biriydi. Vinç kazası sonucu öldü. Kafamı toplam lazımdı. Ancak şimdi yayınlayan bildim...

Tekrardan çokça özürlerimle...

İyi okumalar dilerim...
.
.
.
8.Bölüm: Duygulara Karşı
.
.

"Defne." Dedi ismimi bastırarak. Sonrası ise karanlıktı eve girmiş kapı üstümüze kapanmıştı bile.

Göz gözü görmüyordu. Burda bizim için koyulan fenerler olması lazımdı. Değilmi? Olmalıydı.

" Soktun beni burayaa. Eee ne yapacağız şimdi. Bul bula bilirsen fenerleri." Dedim sinirle. Burda korkuyla her an ne çıkacak diye düşünmek yerine, evde otururdum daha iyiydi. Neymiş? Eğlenecekmişiz. Başka yermi yoktu eğlenmek için. Lunapark, gece kulüplerine falan gidebilirsin mesela.

Defne sende ne mızmızlandın kaynanalar gibi.

Mızmızlanan yok. Kaynana gibide mızmızlanmıyorum.

" Buldum." İlayda elindeki iki fenerin ışığını açarken etraf azda olsa aydınlanmıştı bana doğru yaklaşıp " al şunu öcüler yemesin aman Allah." Dediğinde elindeki feneri alıp anında ters bakışlarımı yolladım kendisine. İyiki bir şeyden korktuğumuzu belli etmiştik. Kendiside yüksekten korkuyordu. Beklesin o ilk işim burdan çıktıktan sonra lunaparka götürüp dönme dolaba bindirmek olacak. Veya başka bir yer.

Arkadan birşeyin devrilme sesi geldinde ikimizde irkilerek aynanda elimizdeki fenerleri o yöne tuttuk.
" Bak şimdiden kendilerini gösterdiler." Dedim sinirle.

" Defne, abartma sadece birşey devrildii. Hadi şu anahtarı bulalım."

İlayda yanımdan ayrılıp başka bir odanın kapısını açmak için hamle yaptığında " bekle bende gelicem!" Diye bağırdım arkasından.

Durup bana doğru döndüğünde " Ayrı olursak daha çabuk buluruz." Diyip odaya girdi.

Tek kalmıştım. Elimde fener olsa bile bir tarafı aydınlattığın da diğer taraf karanlıkta kalıyordu. Buda sinirlerimi bozuyordu. Derin nefes alıp vermeye çalıştım. "Korkma Defne. Korkma." Diye tekrarladım dışından ." Birşey yok. Sadece bir oyun."

Duvarları inceliyordum belki bir şifre, kim bilir belki bir ipucu bulurum diye. Ama fotoğraflar, anlamsız birkaç tablodan ve duvar raflarından başka birşey yoktu. Saçma olan şeyde korku evinde labirentteymişiz gibi çıkış için anahtar arıyorduk.

İlayda neredeydi acaba?

Arkamı dönüp İlayda'nın en son girdiği odaya doğru döndüğümde önümde aniden beliren İlayda ile ağzımdan tiz bir çığlık kaçtı sonrası ise tamamen karanlıktı. Bilincim tamamen gitmeden önce " Şaka olmalısın." Birinin diyişi. İlayda'nın sesi olmalıydı. " Of ya. Defne. İyi misin? Tam bir malım ya. Ben tam bir malım. Çıkılır mı öyle aniden zaten."

Sonrası ise bilincim tamamen kapanmıştı. Korkum beni en zamansız vaktinde yakalamıştı.

...

Bilincim yavaş yavaş yerine gelirken sesler duyuyordum. Gözlerimi açmak istiyordum ama açamıyordum. " Ne zaman uyanacak?" Erkek sesiydi ama kimdi. Hemen yanımda hissettiğim başka bir erkek sesi

" Bilemiyoruz. Tranvanın büyüklüğüne bağlı. Her an uyana bilir. Ama merak etmeyin hiçbir sıkıntısı yok. Önceden de dediğim gibi ani bir şekilde olan birşey olduğu için birşey diyemiyorum." Sonra ise kapı açılma sesi büyük ihtimalle biri çıkmıştı.