Το παράπονο στα χείλη χαραγμένο. Σε ακούω να μουρμούριζεις, περιγελωντας τον εαυτό σου, με φωνή που ξεμπρωστιαζει την αγανάκτηση που αισθάνεσαι. Πλέκεις τα δάχτυλα στα βαμμένα σου μαλλιά και το δάκρυ ξεφεύγει από τα μάτια σου, βρίσκοντας καταφύγιο σε μια από τις αυλακώσεις του προσώπου σου. Λυπάσαι την χαμένη ομορφιά σου. Αναζητάς το αλαβαστρινο σου δέρμα, που δεν εκτιμησες όσο μπορούσες. Στέκεσαι όρθια, μπροστά στον εαυτό σου, και ανατωτιεσαι σε ποια θάλασσα αρμενιζει το κόκκινο που κάποτε εβαφε τα χείλη σου. Σε ποιο τασάκι έσβησε η σπίθα των ματιών σου. Πάρ' τα δικά μου για λίγο αγαπητή μου, να δεις αυτά πως σ' αντικριζουν. Ομορφια ατέρμονη χαράζει η όψη σου μπροστά τους. Τα ρυτιδιασμενα χέρια σου χαϊδεύω, σε μια προσπάθεια να ξεζουμισω όλη την πείρα τους. Τα δάκρυα σου φιλώ και γεύομαι αγάπη. Με ευγνωμοσύνη σε έχει ντύσει το βλέμμα μου, που με γαλουχισες ψυχή ρομαντική.
"Μα δες πόσο μαραθηκε το δέρμα μου" μου λες
" Θυμάσαι εκείνο το κόκκινο φουστανι, που από του χρόνου τ' άγγιγμα ξεθώριασε; Και τώρα πήρε χρώμα ροζοπο, ντροπιασμένο, άχαρο. Κοιτάς το φόρεμα και θαυμάζεις την υπομονή του. Πάνω του πέρασε η θλίψη η ευτυχία η ζωη. Κράτησε με ζόρι στις ραφές του παιδιά κι εγγόνια, λογικό να χαλαρώσει η επιδερμίδα του. Η ομορφιά του δεν πηγάζει απ την καινούρια του υφή, η από τα μοντέρνα του κοψίματα. Πηγάζει όμως από της ανάμνησης το χάδι, του κλαμματος τα αναφιλητά, του έρωτα το βλέμμα. Βρίσκεται μέσα στις πληγές που στολισαν τα χρόνια το το κορμί του. Αντανακλάται στην όχθη των ματιών που το αγάπησαν χωρίς αρχή και τέλος. Σταματα να αναπολείς το κόκκινο το φόρεμα. Ξεκίνα να εκτιμάς το νέο χρώμα. Να το φοράς, να το αγαπάς, σου πάει!"
αντικρούω.
YOU ARE READING
Στα άδυτα των χαμένων ονείρων
Poetryγια εκείνους που δυσκολευονται να εισπνεύσουν έρωτα αλλά ο ρομαντισμός είναι το μοναδικό τους οξυγόνο, για εκείνους που βρίσκουν ευτυχία με τα μάτια κλειστά, και για τους λίγους που σαν και εμένα έχασαν τον εαυτό τους στην άβυσσο της ανθρώπινης απα...
