My mysterious boy [kookmin]

Part 7

چنتا ساندویچ با نون تست درست کرد. نمیتونست بسپره دست خدمتکارا چون ممکن بود دیر بشه.

پس با سرعت بالایی که خودشم متعجب کرده بود، ساندویچ های نصفه نیمه رو توی ظرف در دار ریخت و توی کیفش انداخت.

میتونست تو مدرسه و یا حتی تو راه برای خودش بخره ولی نمیتوست ریسک کنه. ممکن بود از جیمین عقب بیفته‌.

از همینجا چنتا ساندویچ نصفه نیمه میبرد خیلی بهتر بود. میتونست وقتی گشنش شد بخوره.

معلوم نبود تعقیب جیمین چقدر طول بکشه و جونگکوک باید خودشو برای همه چیز آماده می‌کرد.

صفحه گوشیشو روشن کرد و مطمئن شد که شارژش کامل باشه.

سریع از جاش بلند شد و کیفشو گرفت. با عجله از عمارت خارج شد و سوار ماشینش شد. دیگه وقت زیادی رو صرف ریلکس کردن تو ماشین صرف نمیکرد.

اون دیگه حتی قشنگی بدنه ماشینشم براش مهم نبود. تنها جیمین مهم بود و گذشتش!

گذشته‌ای که امروز برای جونگکوک روشن میشد.

اما میتوست امروز به جواب سوالاش بریه؟ میتونست راز پارک جیمین مرموز رو متوجه بشه؟

با اطمینانی که از خودش داشت، ماشین رو روشن کرد و با سرعت به سمت مدرسه روند‌‌.

بعد پارک کردن ماشین با عجله وارد کلاس شد و سر جای همیشگیش نشست.

امروز باید جیمین رو فقط از دور زیر نظر می‌گرفت. هر جا میرفت و هر کاری میکرد برای جونگکوک مهم بود.

جیمین هنوز نیومده بود پس میتوست تا اون موقع نقاشی بکشه‌. دفترشو درآورد و با کمی فکر کردن راجب اینکه چی بکشه، تنها چیزی که تو ذهنش نقش میبست، چشمای پاک و مظلوم جیمین بود.

پس تصمیم گرفت چشمای امگا رو بکشه. دسش با ظرافت روی کاغذ سفید کشیده میشد و کم کم با هر حرکت دستش، چشمای جیمینش تکمیل میشد.

با کامل شدن نقاشی، سرشو اورد بالا و با تعجب به کلاس شلوغ نگاه کرد. مگه چقدر محو نقاشی شده بود که متوجه اومدن بچه ها نشده بود؟

نگاهشو سریع به سمت جای جیمین چرخوند و دیدش.

آستین هودیشو تا نوک انگشتاس پایین کشیده بود و فارغ از سروصدای بچه‌ها، از پنجره کنارش،، بیرون رو نگاه میکرد.

محو موهای مشکی و نرم پسر بود که با پس گردنی محکمی که خورد، دستشو روی سرش گذاشت و با چشمای گشاد شده برگشت تا ببینه کی مزاحم خلوتش شده.

آه کلافه و بلندی کشید. کی میتونست اینجوری بزنتش جز تهیونگ؟

_ هی کوکی کوچولو چطوری؟

تهیونک با تمسخر لب زد و با اخم. غلیظ جونگکوک، لباشو تو دهنش برد و دستشو به حالت تسلیم بالا برد.