Take A Chance With Me. (SHS #2)

CHAPTER 20

Chapter 20

6 years Later

 Everything has changed, and so have I. We are supposed to change, to become braver and stronger. Throughout the damage of our past, we need to fight and continue our lives.

I'm done picking up the pieces of my heart, but there's still something missing. It's like I'm searching for something that I don't know.

Dala-dala ang gamit ko, nag-check out na ako sa hotel kung saan ako nag-stay ng halos isang buwan dito sa Japan. Japan made me realize that just because you have been broken, it doesn't mean you can't fix.  your heart again.

Matagal ko nang iniwan at kinalimutan ang dating minamahal na trabaho, ngunit minsan pa ring napapaisip ako kung kaya ko pa bang balikan ang dating ginagawa ko.

And after 6 years, finally, I'm going home.

""Naunahan mo pa talaga akong umuwi? Nakakainis ka."

"Marami pa akong gagawin at may gusto akong makita,"

sabi niya sa kabilang linya. I smiled habang naglalakad papasok sa eroplano na sasakyan ko pauwi.

"Miss na miss mo na siya? Hindi halata," sabi ko at tumawa.

 "Wala namang araw na hindi ko siya namimiss," inasar ko lang si Kuya B-one at agad na nagpaalam sa tawag dahil aalis na rin kami.

I took a deep breath and looked out the window. Philippines, I'm coming home, but reality slapped me. Kahit bumalik ako sa Pinas, wala rin naman akong babalikan doon.

Sa tagal ng panahon na nawala ako, baka nakalimutan na nila ako. I cut them out first at hindi ako malulungkot kung gaganti sila dahil ako ang nang-iwan sa kanila ng walang paalam.

When I arrived at the airport here in the Philippines, I activated all my socials at hindi na ako nagulat nang puno ng chat ang messenger ko, pero ni isa wala akong binasa, pero nang mabasa ko ang pangalan niya, it still lingered on me.

Wala na akong naramdaman, siguro sa mga taon na lumipas naging manhid na rin ako, pero mas gusto ko na ang sarili ko kaysa dati. Ngayon, mas matatag na ako

Umuwi na ako sa dating bahay namin at ang dami na ng pinag bago lumang luma na ang bahay. Ilang taon din akong nawala.

Naka tayo lang ako sa labas ng gate  ng bahay namin at nanumbalik sa isip ko ang mga alaalang naiwan ko sa bahay na ito. 

Nang  maka pasok ako sa bahay ay ganon parin ang histura nito. May mga sirang gamit na kailangan ko na rin palitan ng bago. Pag pasok ko sa kwarto ko ay tumumbad sakin ang pamilyar na pakiramdam.

Inilibot ko ang paningin at kahit paano ay walang pinag bago puro alikabog at mga sapot ng gagamba, may mga damo narin na naka pasok sa bahay.

Siguro sa hotel muna ako tutuloy at mag ha hired nalang ako ng mga tauhan para linisin ang bahay ko. Nag ring ang phone ko at napa ngiti ako dahil tumatawag si Migo.

Nang I activate ko ang lahat ng socials ko I reached out to Migo and give my number at tawagan ako.

"Long time" Masayang sabi ko sa linya.

"Fuck! Ikaw ba talaga to?!" Hindi parin makapaniwala si Migo. Kaya nag disisyon syang mag kita nalang sa isang Café he send me the location.

Bago ako pumunta ay nag book ako ng hotel at naligo narin ako. Pag katapos ko roon ay nag bihis narin ako. Nag suot lang ako ng khaki trousers at white shirt at tote bag.

Nang pag dating ko sa coffee shop ay bumungad naman sakin ang staff doon.

"Welcome to Mornight Café sir" bati nya at ngumiti lang ako.