BİZİM İÇİN #2

14

Evden ayrıldığımda Aras'ın yanına gitmek için taksiye atladım. Geleceğini söylemişti ama attığı son mesajın üzerinden oldukça uzun bir zaman geçmesine rağmen gelmemişti. Yine de olası ihtimalleri düşünerek mesaj attım.

ben: geliyorum, evde misin?

Kapı zilini çaldığımda adının Neriman olduğunu öğrendiğim kadın gülümseyerek kapıyı açtı. Bu kez ciddi anlamda içten bir gülümsemeye sahipti. Sanırım benim yüzümdeki tüm engellerden sıyrılmış olmanın yarattığı aptal gülümseme kadar değildi. Özgür hissediyordum. Kanatlarını yeniden kazanmış bir melek misali göğe yükseliyordum.

Neriman: harika görünüyorsun.

Arya: bugün gerçekten harika hissediyorum. Aras evde mi?

Neriman: evet, odasında.

Yüzümde beliren gülümseme ile hızla basamakları geçerek üst kata ulaştım. Odanın önüne geldiğimde kapının aralık olduğunu fark ettim. Sessizce bakışlarımı kapı arasından geçirdiğimde Emir halının üzerinde, Aras ise çalışma masasında resim çiziyordu. İçeri girmek için adım attığımda konuşmaya başlamaları ile duraksayarak geri çekildim.

Emir: neden sürekli onu çiziyorsun?

Aras: çünkü onu tam buramda hissediyorum.

Elini kalbinin üzerine koyduğunda içim yanaklarını ısırma isteği ile doldu.

Emir: sen hissetmiyorsun, sen onu yaşıyorsun.

Aras: yaşamaya çalışıyorum.

Emir: çalışıyorum mu? hadi ama. sergiye alınan tablolarını görmek için sayısız insan geliyor. tabloları hayranlıkla inceleyenler resmedilen kişinin soyut mu olduğunu soruyorlar. onlara somut olduğunu söylediğimde hayranlıkları ikiye katlanıyor. çünkü dostum sen o kadını sadece çizmiyorsun, aşk ile çiziyorsun.

Aras: onu çizerken bile kıskanıyorum bu yüzden kimsenin onu görmesini istemiyorum.  onlara illa bir şey diyeceksen onun "kelebeğin ömrü" olduğunu söylersin.

Gülümseyişini gizlemeye çalıştığını gördüğümde gülümsedim. Aras'ın anlattığına göre Emir gözümde daima ufak bir çocuk olarak kalmıştı. Çünkü bu böyleydi. Hiç görmediğin insanı sadece hayal edebilirdin ama bu farklıydı. O kurduğu huzur veren cümleleri ile sadece genç bir genç delikanlı olmakla kalmamış ayrıca çizme işini tüm hücreleri ile benimsemiş ve ruhunu ona adamıştı. Bu gerçekten harikaydı. Bu hayata yenik başlayan bir çocuğun yeniden dirilişiydi. Bu bir zaferdi ve gerçekten hayallerimin de ötesindeydi. Bu zaferin mimarı ise tüm koca yürekliği ile kalbimin baş köşesinde duruyordu.

Arya: rahatsız etmiyorum umarım.

Aras: Arya.

Bakışlar üzerime döndüğünde aralık kapıdan içeri süzüldüm.

Emir: o sensin demek.

Arya: sanırım sen de Emir olmalısın.

Başını salladığında gülümsedim. Ayaklarının ucundaki tuvalde henüz yarısı çizilmiş bir araba modeli duruyordu. Bittiğinde harika görüneceğine emindim.

Emir: güzelliğin bu adam için fazla büyüleyici değil mi? benim bile gözlerimi kamaştırıyorsun.

Arya: öyle mi dersin?

Soran bakışlarımı Aras'a çevirdiğimde elini ensesine götürerek gülümsedi.

Aras: ona bakmayı kesmezsen gözlerini kaybedebilirsin dostum.