YAN KOMŞUM // TEXTİNG

14.Bölüm

Herkese selammmmmmm öncelikle nasılsınız iyi misiniz? Beni soracak olursanız çok iyi değilim. Bu hafta hiç güzel başlamadı ve öyle de devam ediyor. Yıllardır var olduğunu sandığım insanın aslında gerçek olmadığını öğrenince ne hissederdiniz? Eminim sizde iyi hissetmezdiniz...

Sadece bazen şunu düşünüyorum: Yaşadığımız travmanın bizim suçumuz olmaması ama iyileşmek için bizim sorumluluk almamız gerekmesi büyük haksızlık değil mi sizce de?

Neyse sizi daha fazla sıkmayayım. Eğer siz de bunu okuduğunuzda içinizde kötü bir his veya yaşadığınız kötü bir olay varsa burada anlatın, beraber dertleşelim kuzularrrr

Hikayemize dönelim biz. Oy ve yorum atmayı unutmayın sizleri seviyorummmmmm

**

Ahudan

"Ahu kızım, uyan yavrum. Bak yan komşun geldi, senin için kek yapıp getirmiş." uykumun en güzel yerinde küçüklüğümden beri özlediğim o tatlı sesi duyunca gülümseyerek gözlerimi açtım. Altın gibi parlayan sarı saçları ve açık yeşil gözleriyle tamamen ona benziyordum.

"Anne?" uyku mahmuru çıkan sesime gülümseyip başını salladı. Bir dakika annem az önce ne demişti? Yan komşun sana kek mi getirdi dedi? Güney mi? Hızla üzerimdeki yorganı çekip ayağa kalktım. "Yan komşum bana kek mi getirmiş?" heyecanla sorduğum soruya annem tebessüm etti. Aynanın karşısına geçip baktığımda dağılmış tipimle karşılaşmayı bende beklemiyordum. Sarı saçlarım kaç gündür bakım yapamadığım için yağlı ve bakımsızdı. Açık yeşil gözlerimin altı günlerdir doğru düzgün uyuyamadığım için morarmıştı. Üzerimde hala onun tişörtü vardı. Altımda ise salaş, siyah bir şort vardı. Annem aynada kendime umutsuz bir vaka gibi bakışıma gülerek "Kızım ne bu heyecan? Alt tarafı arkadaşın geldi." dediğinde içimde oluşan kelebeklerden habersizdi.

Bir dakika "içimde oluşan kelebekler" mi? Artık sadece kalbim değil zihnim de ona karşı olan hislerimin farkındaydı. Resmen bedenimi ele geçirmişti öküz oğlan. Ama artık tatlı öküz oğlandı. Evet bende bir şeylerin farkındaydım. Her şey dün gece olmuştu. O benim çocukluk aşkımdı. Ne kadar küçükken bu durumu kabullenmesem de yavaş yavaş büyüdüğümde anlamıştım. Nerden bilebilirdim ki küçükken sevdiğim oğlanın büyüyünce karşıma çıkacağını ve benim tüm beyin fonksiyonlarımı kaybedip onu tanıyamayacağımı...

Anneme dönüp "Ne heyecanı annecim? Sen içeri git ben geleceğim birazdan." dediğimde ilk başta kaşlarını çatsa da sonra tebessüm etti ve odamdan çıktı. Ben ise hızla banyoya doğru koşup moraran göz altlarıma kapatıcı sürdüm. Kirpiklerime de rimel sürdükten sonra tekrardan aynaya baktım. En azından tipimi biraz da olsa toparlamıştım.

Heyecanla odadan çıktıktan sonra mutfağa doğru ilerledim. Annem ve Cansu'yu görünce kaşlarımı çattım. Güney neredeydi? Cansu mutfak masasında otururken annem çay demliyordu. Cansu'ya doğru yaklaştığımda gözlerinin bir yere dalmış boş boş baktığını gördüm. "Selam." diyerek yanına oturduğumda seslendiğimi duymadı ya da duydu fakat cevap vermedi. İlk seçenek daha çok muhtemeldi. "Cansu?" diyerek sorar gözlerle koluna dokunduğumda irkildi, benim olduğumu görünce rahat bir nefes verdi.

"Şey sen miydin?" dediğinde ela gözlerinin dolu dolu olduğunu gördüm. Kaşlarımı daha çok çatıp "İyi misin?" diye sorduğumda hiçbir şeyden haberi olmayan annem kek dolu tabağı masaya koyup bize meraklı gözlerle baktı.

"Kızım çok tatlı bir komşun varmış. Neden hiç anlatmadın bize de?" diye sorduğunda kaşlarımı çatıp anlamaya çalıştım. Anne hayır ya. Arkadaşım derken Cansu'dan bahsediyormuş. Oysaki ben Güney sanıp heyecanlanmıştım. Neyse şuan bu önemli değildi. Cansu hiç iyi değildi. Onunla konuşmalıydım fakat bunu annem varken yapamazdım. "Ay annecim yeni taşındı o da. O yüzden anlatma fırsatı bulamadım." dediğimde bize tebessüm edip çayları koydu. Tekrar sorar gözlerle Cansu'ya baktığımda biraz daha toparlanmış, sanki nerede olduğunu yeni idrak ediyormuş gibi bir hali vardı.