𝓜𝓐𝓣𝓔𝓜 𝓚𝓐𝓡𝓐𝓝𝓛𝓘Ğ𝓘

ɢᴇᴄᴇʟᴇʀ ᴅᴀʜᴀ ᴋᴀʀᴀɴʟıᴋ

Hastane yatağında gözlerimi açtığımda aslında hiç uyanmamak ve bir süre daha uyumak istediğimi fark ettim. Karşımda babamı ve annemi gördüğümde ise uyandığım anda gözlerim doldu.

''Baba ben....''

''Şşş, biliyoruz kızım,'' babam sessiz bir şekilde konuştu ve saçlarımı okşadı, onunda benim gibi sarı saçları vardı. Babama benziyordum ve babam beni asla yargılamazdı. Anneme baktım. Yüzünde huzursuz bir ifade vardı ama bana bakınca iyi hissetmem için hafifçe tebessüm etmeye çalıştı.

''Ben yapmadım. Yemin ederim hiçbir şey hatırlamıyorum.'' dedim ikisine de bakarak.

Hiçbir şey söylemediler.

''Kız yaşıyor mu?''

''Evet. Yoğun bakımda.''

''Kardeşim Ozan nerede?''

''Arkadaşında kalmaya gitti, üzülmesin diye söylemedik.''

Rol yaptığımı mı düşünüyorlardı? Hayır. Rol yapmıyordum ki. Annem elimi tuttu, ''Sen uyu kızım. Uyandığında konuşalım bunları.'' 

Dediğini yapmak için gözlerimi kapadım. Hayır, bu kabustan kaçmak için. 

Dakikalar sonra hala uyuyamamıştım. Annem ve babam içerideki koltukta otururken içeriye birinin geldiğini duydum ama gözlerimi açmadım ve uyuyormuş gibi yatmaya devam ettim. Polisin sesini duydum,

''Gerçekten bunu yaptığını hatırlamıyor ama kamera kayıtlarında gerçek gayet açık. Ve bunu yaptığını hatırlamıyor olması.... Hiç hastalığı var mı?'' 

''Hayır, yani bizim bildiğimiz kadarıyla ciddi bir sorunu yok.'' dedi annem ve polis tekrar konuştu,

''Üzgünüm ama bunun başka bir açıklaması olamaz. Yaptığını hatırlamıyor, belki de bu bir travma yarattığı için hatırlamıyor olabilir yada beyni onu kötü düşüncelerden korumak için de unutmuş olabilir, ama bunu bilinçsizce yaptığı için hapis cezası alamaz, Ruh ve Sinir Hastalıkları-''

Bunu duyduğum anda korkuyla gözlerimi açıp doğruldum, ''Hayır! HAyır ben deli değilim! Baba, anne!'' aniden ayağa fırladığımda içimde polise olan çok güçlü bir nefret birikmişti. Üzerine saldırmaya çalıştığımda ne yaptığıma dair en ufak fikrim bile yoku.

''Benim hayallerim var, deli değilim! Oyuncu olacağım ben!'' bağırdım ve babam beni arkamdan tutup polisten uzaklaştırdığında ne yaptığımı yeni yeni fark ettim ve utançla babamın arkasına saklandım, küçükken de böyleydim. Ne zaman kötü bir şey olsa babama sığınırdım. 

''Özür dilerim...''

Polis bana uzun süre baktı, ''Karar net. Bu sizin iyiliğiniz için.''