Üç Harfli Arkadaşım

14. Kanser değil ama cümleler kırıyor kalbimizi

Bir süre sonra artık bu ölümü kabullenip ve hayatıma devam etmeye çalışıyordum. Devam ettiğim hayat elbette ki sadece çalışmalarımdan ve Tom'dan ibaretti. Güzelliğin anlamı da zaten buydu. 

Artık birkaç saattir kendisiyle birlikte yeni bir kitap üzerinde çalışıyorduk. Bu kez kitap Galaksimize 26 bin ışık yılı uzaklıkta bulunan ve Güneş'in yaklaşık 4 milyon katı büyüklüğündeki Kara Delik hakkındaydı. Harika bir kitaptı. Okurken, insana gökyüzünün her sırrını, kara deliğin büyüklüğünü ve tehlikesini öyle bir anlatmış ki, insan sanki onu kendi gözüyle görmüş gibiydi. Kitap yayınlanıp satışa sunulur sunulmaz dünya sarsıldı. Benim imzamı taşıyan bu kitaptaki öngörüler gerçeğe çok yakın görünüyordu. Tüm manşetler bundan bahsediyordu. "NASA araştırma bilimcisi Dr. Emma Garcia, kara delikte dalgalanmalar keşfetti." İnsanların gözünde saygım ve yeteneğim her geçen gün daha da arttı. Böylece  artık 17 kitabın yazarı olmuştum. Tom'un tükenmez bilgileri çoğu zaman yeni kitabımızın yayınlandığının göstergesiydi. Ben ne yoruldum ne de sıkıldım. Genel olarak bilimin tüm ihtiyaçlarımı karşıladığını düşünüyordum. Tom'la geçirdiğim her saniye eşsiz bir mutluluğa dönüşüyordu. Ancak bir süre sonra bu mutluluk yerini acıya bırakmaya başlamıştı. Yavaş yavaş kendimde değişiklikler hissediyordum. Şiddetli baş ağrısı ve kulaklarımdaki tuhaf seslere gerçekten sinirleniyordum. Tom, doktora gitmem konusunda her defasında ısrar ediyor, sağlığıma karşı soğuk tavrımdan hoşlanmıyordu. Çeşitli ağrı kesiciler zaten günlük hayatımın bir parçası haline gelmişti. Nihayet hayatımın tamamen değişeceği o gün, bir doktordan randevu alıp muayeneye gittim. Hastaneleri hiç sevmiyordum. B vitamini kokusu beni oldukça asabi birine dönüştürmüştü. Bir sürü testten geçmem birkaç saatimi aldı. Nedense bu çok uzun sürmüştü. 15 dakikalık Manyetik Rezonans Tomografi çekilirken, bir daha asla hastaneye gelmeyeceğime kendime yemin ettim. Ellerim ve ayaklarım terliyordu. Bugün bu ortamda dikkatimi çeken Dr. Brenna Moore'un yüzü olmuştu. Bir süre önce yüksek ruh halinden eser yoktu. Görünüşe göre benimki durdurulamaz bir hastalıktı. Sonunda bu dayanılmaz baş ağrılarının sebebini öğrenecektim. Dr. Brenna yüzüme acıyarak baktığında zaten tüm gerçekleri anlamıştım. 

- Bayan Emma, baş ağrılarınızın nedeni oldukça büyük ve ciddi.

Bir süre sessiz kaldı. Bir şey söylemek istedi ama sözünü kestim ve konuştum.

- Merak etmeyin Dr. Brenna, bana her şeyi kolayca açıklayabilirsiniz.

O, bir süre daha sustu ve tekrar konuştu:

-Emma, ​​beyin kanseri sende kendini göstermeye başladı. Öncelikle şunu söyleyebilirim ki, sahip olduğun bu hastalık iyi huylu olduğundan bir takım önlemler sonucu onu passifleştirmek mümkün. Ama şu durumda her gün misafirimiz olmalısınız. 

Zaten doktorun hoşuma gitmeyen cümleler kuracağını hissetmiştim. Bu haberi aldığımda hiç şaşırmadım. Çünkü son zamanlarda Tom'unda gözlerindeki endişeyi okuyabiliyordum. Dört saat boyunca hastanede kaldım, ama doktorun dediği gibi ben burada günlük hayatımı devam etdiremezdim. Hayır, hayır ben bunu kabul edemezdim. Dr. Brenna bana ne söylerse söylesin, hastanenin kanser tedaviler listesine girmeyi reddettim. Tek isteğim bana güçlü ağrıkesici ilaçları yazması ve buradan hemen ayrılmamdı. Öyle de oldu. Büyük hastanenin koridorunda yürürken, aklıma annem geldi. Bir an durdum, daldım. Çok uzaklara daldım. Annem 58 yaşında kanserden öldü. Tam üç yıl bu lanet hastalıkla mücadele etmişti. Beni düşündüren şey, bugün ben 55 yaşındayım. Acaba annemin kaderini mi yaşıyorum? Yanımdan geçen insanların hüzünlü esintisi bir süre sonra beni kendime getirdi. Beynimde kontrolsüz bir şekilde büyüyen hücreler sürekli tansiyonumun yükselmesine sebep olmuştu. Bu durum bende yavaş yavaş nörolojik ve epileptik rahatsızlıklara da neden oluyordu. Eve geldiğimde sevgili arkadaşım tüm soğukluğuyla etrafımı sardı. Benim için çok endişeleniyordu. Ona her şeyi anlattığımda, Tom'un bu gerçeği zaten bildiğini fark ettim.