Love me or hate me

Κεφαλαιο 19 La vie en rose

Ταχύτητα

Προσευχή

Λαμπάδα

Παναγία

Αυτές τις λέξεις έλεγα απο μεςα μου σαν μάντρα οσο ήμουν πανω στην μηχανή. Ο Αρης ειχε περασει το όριο ταχύτητας εδω και πολλή ωρα και εγώ ήμουν γατζωμενη πανω του με νύχια και με δόντια. Την διαδρομή απο την παραλια στο Ιασώ που ηταν κανονικά 1-1:30 ωρα την καναπε 40 λεπτά. Έτρεχε απίστευτα πολυ αλλα την συγκεκριμένη στιγμή την είχαμε ανάγκη την ταχύτητα. Φτάσαμε εξω απο το μαιευτήριο στις 3:20 το μεσημερι. Μπήκαμε σαν σίφουνας μεςα στην ρεσεψιόν και -αυτο και αν ειναι τύχη- η κοπέλα στην υποδοχή ηταν η ίδια που είχαμε μιλήσει την προηγούμενη φορα.

"Κωνσταντίνα Πετρακη. Πειτε μας που ειναι;"λεω λαχανιασμένη απο το τρέξιμο πριν προλάβει να μιλήσει ο Αρης.

"Μπορείτε να περιμένετε στην αίθουσα αναμονής. Η δεςποινης Πετρακη βρίσκεται στο χειρουργείο εδω και 15 λεπτά."λεει και αυτη τη φορα απευθύνει σε εμενα τον λογο και οχι στον Αρη.

"Ευχαριστούμε"λεω και κατευθύνομαι με την Αρη απο πισω μου στην αίθουσα αναμονής. Κάποιοι μας κοιτάζουν λογο την αμφίεσης μας αφου ημαστε ακομη με τα μαγιω.

Βρίσκουμε τον Αγγελο να καθετε σε μια απο τις καρέκλες και να κουνάει τα ποδια του απο το αγχος. Μολις μας βλέπει γουρλώνει τα ματια του.

"Καλα με τι ήρθατε; Με ελικόπτερο;"λεει και αγκαλιάζει "αντρικά" τον Αρη αλλα στην πραγματικότητα ειναι πολυ πιο αγχωμένος απο οτι φαίνεται.

"Με τον Αρη οδηγό ειναι σαν να οδηγάει F16 και οχι μηχανή. Αλλα αυτη τη φορα τουλάχιστον ειχε λογο"λεω και κάθομαι στην καρέκλα θυμίζοντας στον εαυτό μου οτι πρεπει να ανάψω λαμπάδα στην Παναγία που φτάσαμε σώοι στο μαιευτήριο.

"Πως ειναι;"ρωτάει ο Αρης τον αδερφο μου και για πρώτη φορα παρατηρώ το πρόσωπο του απο την ωρα που έμαθε οτι η Νινα γεννάει. Ηταν....ασπρος. Κάτασπρος και αγχωμένος. Ηταν γλυκούλης.

"Τι να σου πω ρε φίλε.. Καθόμασταν στον καναπε και ειχε μολις βγει απο το μπάνιο σηκώνεται για να παει παλι στην τουαλετα λεει γιατι ειχε πιει πολυ νερο. Βγαινει και έσταζαν νερά. Άγγελε μου λεει σπασαν τα νερά. Πανικοβλήθηκα. ΠΗΡΑ τον γιατρό και μου ειπε να μαζέψω τα πραγματα της και να την φέρω εδω. Την βάλανε σε ενα δωματιο και την ετοίμασαν και πριν κανα τέταρτο μπήκε στο χειρουργείο. Μου ειπε ο γιατρός αν θελω να μπω μεσα και του ειπα ναι. Θα με φωνάξει σε λιγο."λεει ο αδερφός μου και νιωθω ενα περίεργο συναίσθημα. Ενα συναίσθημα ολοκλήρωσης και ευτυχίας.