Love me or hate me

Κεφαλαιο 33 τα νεα μαθευτηκαν

"Έλεος πια! Δεν αντέχω άλλο Άννα! Συνέχεια μου την λεει! Πριν καμμία βδομάδα μου ειπε οτι ειμαι χοντρή και τώρα μου λεει οτι αν μεγαλώσει κιαλλο το στήθος μου θα μοιάζω με αγελάδα.. Δεν μπορώ άλλο... Όσο και να ξέρω οτι οφείλεται στην Εγκυμοσύνη η αλλαγή του σώματος μου,νιωθω οτι σιγά σιγά χάνω τον Άρη... Και οχι απο άποψη αγάπης... Ξέρω οτι με αγαπάει αλλα αν γίνω χοντρή θα με χωρίσει θα θελει να παει με άλλες..."λεω και κλαίω με λιγμους.... Τον τελευταίο καιρό κλαίω με το οτιδήποτε..προχτές η αντιγονη ήρθε και μου ειπε οτι ήταν μια πεταλούδα στο δωμάτιο της και κατάλογος της πλήγωσε τα φτερά όταν την έπιασε για να την αφήσει ελεύθερη έξω.. Έκλαιγα για τουλάχιστον δυο ωρες μέχρι να με συνεφέρει η Άννα.. Και ο Άρης απλά με κοιτούσε.

"Αγαπη μου δεν εχει αλλάξει καθόλου το σωμα σου.. Μπορεί να εχει μεγαλώσει λιγο το στήθος σου αλλα παρολαυτα φαίνεται ωραίο. Δεν νομιζω να σε χωρίσει επειδή ανέβηκες ενα νούμερο στο σουτιέν."λεει και γελάει. Απορώ που βρίσκει την όρεξη για γέλιο. Καθόμαστε στην κουζίνα και πίνουμε καφε. Μάλλον η Άννα πίνει καφε εγώ πίνω χυμό..

"Άννα...επειδή δεν θελω να ρωτήσω τον Άρη..μήπως ξέρεις πως πάνε οι φυσικοθεραπείες του; Ποτε θα γίνει καλά; Δεν αντέχω να τον βλέπω καθηλωμένο. Νιωθω οτι ειναι σαν θηρίο κλεισμένο σε κλουβί.. Το αγαπάω ρε γαμωτο και δεν θελω να τον βλέπω να πληγώνεται..ακομη και αν αυτός με πληγωνει καθημερινά με τα λόγια του.."λεω και ενώ είχα καταφέρει να ηρεμήσω ξαναβαζω τα κλάμματα...

"Λοιπόν νομιζω οτι δεν εχεις μονο εσυ έκπληξη στον Άρη... Εχει και αυτός σε εσένα.."λεει και την στιγμή που το λεει νιωθω το χέρι της Αντιγόνης στην πλάτη μου.

"Σια ελα να δεις "μου λεει ενθουσιασμένη και με τραβάει απο το χέρι. Ανεβαίνουμε τρέχοντας την και η αντιγονη ανοίγει με δορά την πόρτα του δωματίου του Άρη. Και εκείνος ειναι όρθιος και στηρίζεται στον τοίχο κάνοντας μικρά βήματα. Σηκώνει το κεφάλι του και με κοιτάζει μεςα στα μάτια. Τρεχω καταπάνω του και τον παίρνω αγκαλιά. Εκείνος χάνει την ισορροπία του και πέφτουμε και οι δυο στο πάτωμα εγώ απο πάνω του. Και οι δυο χτυπήσαμε ομως γελάμε σαν χαζά.

"Μαγαπας; Ακομη και τώρα που ειμαι χοντρή;"του λεω και γελάει.

"Αν και πονάω λιγο ετσι όπως ειςαι ξαπλωμένη πάνω μου...ναι...ποτε δεν σταμάτησα να σε αγαπώ."λεει και μετα απο πολυ καιρό εννοούμε τα χείλη μας σε ενα τοσο παθιασμενο δικό που αν δεν ήμουν είδη έγκυος θα μπορούσε κανεις να πει οτι θα πιάναμε παιδι. Απο πίσω μας ακούγεται η αντιγονη να γελάει και να φωνάζει την Άννα. Η Άννα ερχεται πανικόβλητη. Μόλις μας βλέπει ετσι χαμογελάει και μας βοηθάει. Σηκωνόμαστε και για κάποιον λόγο νιωθω έναν σφαχτη χαμηλά στην κοιλιά που με κάνει να διπλωθω στα δυο απο τον πόνο. Ο Άρης με κοιτάει τρομαγμένος το ιδιο και η Αννα.