Love me or hate me

Κεφαλαιο 29 ματωμενη νυχτα

Οι εβδομάδες  που πέραςαν ήταν οι χειρότερες  της ζωής μου... Η Αντιγόνη ρωτά συνέχεια για τους γονείς της κ εγώ αναγκάζομαι να της λεω καθε μέρα κα απο ενα διαφορετικό ψέμα... Η αλήθεια ειναι πως με τον Άρη τα παμε καταπληκτικά αλλα δεν με βοηθάει αυτο στην ψυχολογία μου... Αποφασίσαμε να παμε σε μια ψυχολόγο να συμβουλευτούμε τις επόμενες κινήσεις μας και σε λίγη ώρα ειναι το ραντεβού... Το άγχος που εχω δεν περιγράφεται.. Και αν μας πει πως πρεπει να πούμε την αλήθεια στην μικρή; Τι θ κανω; Πως θα της το πω;

"Έλενα με ακούς;"ρωτάει ο Άρης και με σκουνταει..
Είμαστε στην ρεσεψιόν του γραφείου και περιμένουμε να μας φωνάξουν μεςα...

"Συγνώμη...οχι..."λεω και ειμαι έτοιμη να βάλω τα κλάματα...

"Ρε αγαπη μου ηρέμησε δεν έγινε τίποτα ακομη..Αν θέλεις θα της πω εγώ της μικρής για το ατύχημα.."

"Οχι... Εγώ... Εγώ πρεπει να της το πω..."λεω και μου έρχονται εικόνες απο την κηδεία των δικών μου ανθρώπων... Ήμουν μονο εγώ με τον Άρη... Κανεις άλλος.. Οχι επειδή δεν είχε μαθευτεί... Όλοι το ήξεραν.. Απλά δεν ηθελα κανεις να δει τον αδερφό μου με την κολλητή μου με δυο τρύπες στο κεφάλι και στήθος.. Δεν ηθελα να μάθουν τον στιγνο τροπο δολοφονίας τους... Δεν ηθελα να λυπηθούν την Αντιγόνη...

"Ειστε οι επόμενοι περάστε.."ακούγεται η φωνή της γραμματεας και οι δυο μας κραντοντας ο ένας το χέρι του άλλου μπαίνουμε στο γραφείο...

"Δεσποινης Στεργιου κύριε Γεωργίου καθίστε"λεει και μας δείχνει τις δυο καρέκλες απέναντι απο το γραφείο της.

"Απο οτι γνωριζω το πρόβλημα σας αφορά την κόρη σας σωστά;"ρωτάει η ψυχολόγος

"Οχι το άγχος μου αφορά την ανήψια μου κυρια Αγγέλου. Ο αδερφός μου με την γυναίκα του οι γονείς της Αντιγόνης δηλαδή σκοτώθηκαν σε τροχαίο και δεν ξέρω πως να διαχειριστώ το γεγονός οτι πρεπει να της το ανακοινώσω."λεω ψέμματα στο τροπο θανάτου της οικογένειας μου..
Ο Άρης με κοιτάει με αποδοκιμασία
"Α μάλιστα σωστά ναι μπέρδεψα εσάς με το επόμενο ραντεβού μου...  Μα απο οτι βλέπω στα χαρτιά μου Δεσποινης εχω ενημερωθεί οτι οι γονείς της μικρής δεν σκοτώθηκαν αλλα...δολοφονήθηκαν... Για ενα πιο έγκυρο αποτέλεσμα θα συνιστούσα να μου λέτε αλήθειες..."λεει η ψυχολόγος και εγώ κοκκινίσω απο την ντροπή μου...

Σαράντα λεπτά αργότερα βγαίνουμε απο το κτήριο που στεγάζει το γραφείο της ψυχολόγου. Ο καθαρός αέρας με χτυπάει στο πρόσωπο και μου δίνει λιγο δύναμη για την συνέχεια..