Berivan Meran yirmi üç yaşında psikolojisi öğrencisiydi. Babası emekli Savcı, abisi Özel Kuvvetlerde görev yaparken annesi ev hanımıydı.
Sakin ve düzenli hayatı 2022 yılının kış ayında ansızın altüst olmuştu. O hayatına girmişti,
Cihangir.
Cihang...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Beri🥹
19. BÖLÜM: AŞILAN YOLLAR VE İLKLER
Dedublüman~Sen bilmezsin Sana saklandı ruhum Yüzyüzeyken Konuşuruz~ Sen varsın diye
Hiç gelmez dediğimiz insanların birden hayatımıza girmesi ne kadar saçmaydı. Varlığını, adını unutmuşken ansızın hayatımızın tam orta noktasında birden beliriyorlardı. Girmesini istemediğimiz, görmek istemediğimiz insanlar istemsiz bir şekilde hayatımıza dâhil olabiliyorlardı.
Hayatın acımasızlığı da buydu.
İki gün önce....
Selin abimin yanına gitmek için bilet almıştı o telefon konuşmasından sonra. Onu ne kadar ikna etmeye çalışsam da kabul etmiyordu. Abim yaralıydı yarasının ne kadar ciddi olduğunu bilmiyordum ama yaranın büyüğü küçüğü olmazdı yara yaraydı.
Endişeliydim. Abime kötü bir şey olacağını düşünmek beni yiyip bitiriyordu ama Selin'in bu öfkeli hâlleri endişemi kat kat katlıyordu.
"Selin otur konuşalım. Bilet alsan bile bu akşam bir yere gidemezsin!"
Kolunu tutup onu kendime çevirdim. Öfkeyle bir şey yapmasını istemiyordum. Sinirle hareket etmesi onun için iyi sonuçlanmazdı. Gözleri yüzümdeydi ama ruhen yanımda değildi.
Kısık bir sesle, "Berivan yaralanmış..." dedi. "Korktuğum şey başıma geliyordu. Ben... Benim onu görmem lazım. Bu korkuyla yaşayamam, beni affetmese bile en azından bilmeli. Benim ona gitmem lazım."
Kollarını sıkıca kavrayıp bana bakmasını sağladım. "Gidip ne yapacaksın? Seni gördüğünde ne olacak sanıyorsun? Onu öfkelendirmekten başka hiçbir işe yaramayacak-"
"En azından yanında olurum!"
Selin bana acı çeken bakışlar atarak sözümü kesmişti. "En azından yanında olurum Berivan. Bir buçuk aydır burada kendime eziyet etmekten başka hiçbir halt olmadı. Onu görmeden içim rahat etmeyecek bunu sende çok iyi biliyorsun."
Biliyordum. Lanet olsun ki biliyordum! Selin için bunun ne kadar doğru olacağını bilsem de abim için hoş olmayacaktı. Selin ellerini yanaklarıma yerleştirip alımını alnıma yerleştirdi. Nefes almakta güçlük çekiyor gibiydi.
"İzin ver Berivan... İkimize de daha fazla eziyet etmeyelim. Yeteri kadar ettik."
Göz pınarlarıma gelen yaşları gizlemek için gözlerimi yumdum. İzin vermesem bile gidecekti, iki türlü de gidecekti.
"Tamam ama yarın, şimdi değil."
Selin başını sallayıp burnunu çekti. İçinde dönen o fırtınaları görmek istemiyordum. Sözsüz savaşlarını, içine attıklarını, söyleyemediklerini.
