Horror Vakantie

Hoofdstuk 8: Dag 5

Samen met Daisy zit ik aan het ontbijt. "Mag ik de hagelslag van jou?" vraagt Daisy terwijl ze haar hand uitsteekt. Ik snap haar echt niet. Ze doet steeds alsof er niks aan de hand is, ik sta dood angsten uit terwijl Daisy gewoon dood leuk door gaat met haar leven. Sinds de moord op Molly slaap ik slecht, ik heb bijna iedere nacht een nachtmerrie. Jess zegt dat ik hulp moet gaan zoeken bij een psycholoog, maar waarom zou ik dat doen? Waarom zou ik met een vreemden gaan praten over mijn gevoelens en angsten? Wat schiet ik daar mee op? Nu ook met die creep, ik durf niet eens meer alleen te zijn, maar Daisy lijkt nergens last van te hebben. Als ik Daisy zeg dat ik bang ben en niet alleen meer durf te zijn, zegt ze dat ik me aanstel en heel dramatisch doe. "Er gebeurt toch niks." zegt ze. Ik vind het vervelend dat ze niet luisterd, dat ze doet alsof er niks aan de hand is. "Gaan we zwemmen?" vraagt Daisy opeens, waardoor ze mij los rukt uit mijn gedachten. "Ik blijf liever hier." zeg ik voorzichtig. "Oke, maar ik ga wel. Het is niet omdat je bang bent toch? Of wel?" vraagt Daisy duidelijk geïriteerd. Ik zwijg, het is wel duidelijk dat het haar niet boeit dat ik bang ben. De hele nacht heb ik wakker gelegen door die briefjes. Hoe komt die creep aan mijn teksten? Dat betekend dat hij bij mij thuis is geweest, sterker nog, in mijn kamer. Ik ril. "Wat is er Vera?" vraagt Daisy gemaakt bezorgd. "Niks, ik wil gewoon naar huis." zeg ik zacht. "Mijn ouders komen pas volgende week zaterdag, dat weet je best. Dus stop met zeuren en maak er iets van." zegt Daisy geïriteerd, terwijl ze haar bikini aan trekt. Ik zwijg weer, Daisy snapt echt niet wat dit met mij doet. "Ga je nog mee naar het zwembad?" vraagt ze vervolgens. Ik knik terwijl ik mijn spullen bij elkaar pak. Eigenlijk wil ik niet, maar alleen zijn wil ik al helemaal niet en Daisy weet dat...

Nog even en ze zijn 7 dagen hier, dan begint alles. Dus bereid je maar vast voor. Vooral jij Vera, je verliest alles wat je lief is