Horror Vakantie

Hoofsstuk 19: Dag 10.2

Ik begin hard te gillen. Teddy blijft mij maar aanstaren met een grijns op haar gezicht, dit beangstigt mij alleen maar meer. Een ogenblik lang staren we elkaar aan. De paniek in mijn lichaam probeer ik te onderdrukken zodat ze niet ziet dat ik bang ben. Langzaam begint Teddy op mij af te lopen. Als ze bijna bij mij is haalt ze onverwacht naar mij uit. Ik zie het aan komen en kan nog net op tijd bukken. Zodra ik omhoog kom krijg ik een dreun van een ijzeren balk op mijn hoofd. Alles begint te draaien. "Ik had gehoopt dat die klapband je genoeg had verwond dat je naar huis ging." zegt Teddy grijnzend. Door de pijn en paniek kan ik niks uitbrengen. Ik voel hoe Teddy mijn sokken uittrekt, "Ze heeft echt een heel plan." denk ik angstig. Opeens wordt er op mijn raam geklopt, "Als dar Jannes maar niet is." denk ik. Teddy loopt naar mijn raam. Voor ze de kast opzij schuift roept ze "Code? Anders kom je er niet in!" "Stinkende voeten!" roept de jongens stem aan de andere kant van het raam. Het is Bram, dat kan niet anders, want ik herken zijn stem van het telefoontje. Terwijl Teddy de kast opzij schuift, wordt mijn vermoede bevestigd. Bram komt via mijn raam naar binnen gelauwerd, het is al licht buiten en ik voel de warmte door mijn raam mijn kamer binnen dringen. "Het was nog best lastig hier te komen." zucht Bram terwijl Teddy het raam weer sluit. "Hoezo?" vraagt ze duidelijk geïrriteerd. "Nou ja mama vroeg waarom jij vannacht steeds in en uit het huis sloop en waarom ik nu ook opeens weg ging. Ze vroeg of we niet weer bezig waren met stomme dingen, want ze gaat ons niet nog eens dekking geven. Niet na wat jij met papa hebt gedaan." zegt Bram grijnzend. Uit woede geeft Teddy mij een harde trap. "Kutzooi!" roept ze. Ik krimp in een, ze heeft me hard geraakt. Teddy en Bram zien dat ik pijn heb en beginnen hard te lachen. Bram tilt mijn voeten omhoog, terwijl Teddy mijn schouders vast pakt. Trillend van de angst vraag ik me af wat ze van plan zijn. Ik ga steeds hoger de lucht in, Bram en Teddy hebben hun armen nu helemaal gestrekt. Als ze opeens, heel onverwachts, mij loslaten. Met een klap kom ik op de grond terecht. "Je zult lijden Vera!" roept Bram. "Je zult boeten voor wat je hebt gedaan. Jij hebt Molly vermoordt, weet je nog Vera?" zegt Teddy grijnzend.