BÖLÜMÜ BEĞENİP BİSSÜRÜ YORUM YAPIN, BENİ MUTLU EDİN. SİZLERİ KOCCAAMAN ÖPÜYORUM💋💞👸
Ben tek değil, Denizim de alışmıştı Defne ve Ege'ye. Bugün son günümüzdü. Annem sabah erkenden kalkmış onlar için bir şeyler hazırlamıştı. Defne'min uçağı öğlendi.
Ege'nin annesi Nazlı teyze de bize gelmişti, annemin çok yakın bir arkadaşıydı ve son kez vedalaşıyorlardı. Onlar da hemen hemen aynı saatte gideceklerdi.
Denizi de bize çağırmıştık. Anneme de okulumuzda ortak arkadaşımızdı falan diye tanıtarak geçiştirdik. O da bizdeydi şu an.
Dördümüz odamda oturmuş sohbet ediyorduk. Son kez hasret gideriyorduk. Onları çok özleyecektim.
AVM'den kaşla göz arasında aldığım arkadaş bilekliklerinden her birimize birer tane verdim. Denizi de grubumuza eklemiştik artık. Onu da benimsemişlerdi.
Sohbetimiz asla bitmiyordu. Ne kadar 7/24 birlikte olsak da...
‧͙⁺˚*･༓☾ ☽༓･*˚⁺‧͙‧͙⁺˚*･༓☾ ☽༓･*˚⁺‧͙‧͙⁺˚*･༓☾ ☽
Onları asla bırakamıyordum. Öpmeler sarılmalar yetmiyordu bize.
Kapının önünde ağlayarak birbirimize sarılmış öylece duruyorduk.
Gururlu ağlamaz erkeği, Deniz'i bile ağlatmayı becermiştik.
Gitmemelerini o kadar çok istiyordum ki...
Annemin dediği gibi her işte bir hayır vardır diyip kendi kendimi avuttum.
"Kıyamam lan sana yeter ağlama artık. Yine gelirler, olmadı sen gidersin. Gerekirse ben seni kendi ellerimle götürürüm. Üzülme ama sil şu gözyaşlarını. Ağlama hadi kurban olduğum. " Denizim benim. "Yine yalnız kaldım bak. Yapayalnız. Yine tek başıma bırakıldım. Onları çok seviyorum Deniz. Onlar beni tüm kusurlarıma rağmen seven tek insanlar. Onlar yalnız olmadığımı hissetiren tek insanlar. " gözyaşlarımı siliyordu...
Tek kaşını kaldırıp öylece baktı bana.
"Sen varsın artık, biliyorum yanımda olacaksın ama onları yine de çok özleyecem. "
.・✫・゜・。..・✫・゜・。..・✫・゜・。.
Gitmişlerdi...
Tek kardeşlerim, canımın parçaları, birtaneciklerim resmen gitmişlerdi...
Deniz beni yukarıya, eve, çıkarmış annemin ellerine emanet etmişti. Yaz ayına kadar daha 7 ay vardı.
Kasım etkisini göstermeye başlamıştı. Hava hafif yağmurluydu. Kara kara bulutlar bizim için ağlıyor gibiydi. Bu havalar hep beni ağlatır daha da kötü hissetmeme sebep olurdu. Ama yalnızken seviyordum bu havaları. Elimde lattemle kitap okumayı, geleceği düşünmeyi, hayal kurmayı...
Şu anki ruh halime zıt bir şekilde.
Annem birkaç defa yanıma gelip üzülme yeter artık sürekli konuşuyorsunuz zaten gibi gibi laflar söyleyip beni teselli ettiğini sanıyordu.
Deniz aramıştı. Onunla konuştuktan sonra daha iyi hissetmiştim. Kafamı dağıtmıştı. Güldürmüştü beni.
Annemle biraz vakit geçirdikten sonra gece yarısına kadar kesintisiz kulaklıklarımı çıkarmadan müzik dinleyip ders çalıştım. Ders çalışmak iyi hissettiriyordu bana.
6 saat olmuştu telefonumu kapatalı. Hatta kendimi odaya kapatalı. Annemin kapıyı açmasıyla dikkatim dağıldı. Elinde kupam, latte getirmişti bana. "Biraz konuşalım mı? " diye sordu, ondan beklenmeyecek şekilde sakinlikle. Normalde bir sorun olsa direkt gelir "Ne yaptığını sanıyorsun sen, nasıl böyle bir şey yapabilirsin? " tarzı konuşurdu. Hayırdır inşallah.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AMARİS | YARI TEXTİNG
Teen Fiction0551*******: Gökyüzüne bak Milena'm, dolunayın seni bekliyor. Hayat her zaman sizden yana olmayabilir. Ama bunca zaman üzmüşse sizi, bundan sonra da sevindirebilir. Ve bu bazen bir kişiyle, bir aileyle ya da en masumundan bir mesajla bile olabilir...
