Güney Kore'nin en büyük örgütlerinden birinin lideri Vante bir gün gözlerinde yıldızları gördüğü bir çocukla karşılaşır.
" Gözlerin yıldızlar kadar parlakken ben asla karanlıkta kalmam Jungkook. "
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalarr
Gecenin geç saatlerinde Taehyung'un evinden süzülen tek bir ışık vardı. Kendi kaldığı odada ışık açıkken yatağın üzerine oturmuş yatakta narin bir şekilde uyuyan bedeni izliyordu. Bir an olsun ayrılamamıştı yanından. Saatler öncesi aklına dolarken bile delirecek gibi oluyordu.
İsmini çok kez duymuştu başkalarından. Ama çocuğun ağzında o basit ismi bile büyüleyici bir hale bürünmüştü. Hiç susmasın hep söylesin istemişti ismini. Jungkook önünde bir anda bayıldığında ise tek hatırladığı ortalığı yakıp yıkmak istemesiydi.
Gür sesiyle tüm evi inletmiş, hemen doktor çağırtmıştı. Geriye kalan zamanı ise kendine kızmakla geçmişti. Daha fazla ısrar etmeli ve çocuğu en başından hastaneye götürmeliydi. Ama artık çok geçti.
" Vante. " diye kısık bir sesle kendisine seslenildiğinde gözlerini çocuktan ayırmış ve kapının önünde kendine bakan abisiyle göz göze gelmişti. Namjoon bir kaç adım daha atıp tamamen odanın içini girmiş, Jungkook'a bakmaya başlamıştı.
" Ne oluyor? " diye sordu hayrete düşmüş bir şekilde. Taehyung ise gülümsemişti. " Artık onun yanında bana ismimle hitap edebilirsin. " dediğinde Namjoon tam anlamıyla donup kalmıştı. Kardeşinden böyle bir şey beklediği asla söylenemezdi.
" Bana şaka yaptığını sòyle lütfen. Ona gerçek adını söylemedin değil mi? " dediğinde hissettiği tek şey endişeydi. Taehyung'un yaptığı çok riskli bir şeydi. Ve geri dönüşü yoktu. " Sana söylemiştim. Ona güveniyorum. " Namjoon odanın içinde dolanmaya başladığında aynı zamanda kafasını elleri arasına almış, saçını karıştırıyordu.
" Taehyung bu çok tehlikeli. " dedi dikkatli olmak adına kısık bir sesle. Ama karşısındaki adam onu pek unursuyor gibi durmuyordu. Abisine bakmayı kesniş, hâlâ hareketsizce yatan çocuğu izlemeye başlamıştı. Uzanıp eliyle ateşini kontrol ettiğinde biraz daha düşmüş olduğu için rahatlamıştı. Namjoon'da nihayet çocuğu hatırladığında Taehyung'un yanına geldi.
" Ne oldu ona? " diye sorduğunda kardeşi iç çekmişti.
" Üşütmüş. Bünyesi zayıf düştüğü için bayıldı. " dediğinde elleri yumruk halini almıştı. Kafasını çevirip abisine baktı. " Ben hata mı yaptım hyung. Daha hiç bir şeye başlamadık ama ona zarar verdim. " dediğinde Namjoon derin bir nefes alıp elini kardeşinin omzuna koyarak patpatladı.
" Alışacak merak etme. Hem sen bir söz verdin. Ben kardeşimi birazcık tanıyorsam sen onu ne pahasına olursa olsun korursun. " dediğinde Taehyung düşünceliydi.
Onu korurdu. Ne olursa olsun. Gerekirse kendi ölürdü ama onu yaşatırdı.
Sorun şuydu ki bunun nedenini bilmiyordu. Jungkook'ta bir şeyler vardı onu kendine çeken. Ama anlayamıyordu.
Bu çocuğu nereden tanıdığını bilmiyordu.
...
Jungkook başına giren ağrıyla yüzünü buruşturduğunda gözlerini açmakta zorlanıyordu. Bedeni uyanmaya çalışırken bu anlar onda dejavu hissini yaşatmıştı. Daha öncede yaşamıştı bu durumu. Tek fark ise bu sefer kendiliğinden bayılmasıydı.
