ကျွီ...
အပေါ်ထပ်တဲ့လှေကား ပေါ်အားခြေတစ်လှမ်းစလှမ်းလိုက်တာနဲ့ တကျီကျီအသံက ညသံဖြင့်ခြောက်ခြားဖွယ်ရာ တိုးထွက်လာသည်။ နောင်နောင် ဆတ်ခနဲ နောက်လှည့်ကြည့်မိတဲ့အချိန် လိုက်ပို့တဲ့ အဘိုးက
သူတို့အဖွဲ့အား ဧည့်ခန်းကနေ ရပ်ကြည့်နေ၏။
စိတ်ထဲမသိုးမသန့်ဖြစ်သွားတာ ကြောင့် ဆက်မသွားပဲ ရပ်ကြည့်နေမိတဲ့အချိန် ထိုအဘိုးက အိမ်တံခါးပိတ်ကာ ခြံထဲဆင်း သွားတာကိုတွေ့ရ၏။ အဖွဲ့စုံနေသည်က တစ်ကြောင်း ၊ မိန်းကလေးများ လန့်သွားမည်စိုး၍တစ်ကြောင်း ဘာမျှမပြောဖြစ်ခဲ့ပေမဲ့ ဒီအိမ်ကြီးထဲမှာ မနေဘူးလား ဟု တွေးမိကာ မျက်မှောင်ကြုံ့လိုက်မိသည် ။
လှေကားလက်ရန်းတွေကလည်း အရင်က ဆေးဟောင်းတွေကွာကျနေပြီမို့ ဟိုတစ်ကွက်ဒီတစ်ကွက်
ဖြင့် အနည်းငယ် ရုပ်ပျက်နေ၏။ အနိုင် လက်တစ်ဖက်ကနေ လက်ရန်းကိုကိုင်ကာ တစ်ဖြည်းဖြည်း
အပေါ်ထပ်သို့ တက်လာခဲ့ပေမဲ့ မျက်စိကတော့ဓာတ်ပုံဆရာပီပီ ဟိုဒီကြည့်လျက်။
" ညွှန်းစေ သေချာ ကြည့်တက်"
ညွှန်းစေက ကင်မရာသေးသေးဖြင့် လိုက်ရိုက်နေတာမို့ ညီစေ မနေနိုင်ပဲဝင်ပြောမိသည်။ တစ်အိမ်လုံး တိတ်ဆိတ်နေတာကြီးက စိုးထိတ်စရာကြီးမို့ဖြစ်နိုင်ရင် သူတည်းတောင်မတည်းချင်။ အစောကလည်း
မျက်နှာမကောင်း။ အဖြစ်အပျက်က လောလောလတ်လတ်ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မည်သူမှ
မသိနိုင်တာမို့ စကားတွေတိတ်ဆိတ်ကုန်သည်။
အပေါ်ထပ်တွင်လည်း အောက်ထပ်ကအတိုင်း တစ်ပုံစံထဲ ဧည့်ခန်းရှိသည့်အပြင် အနက်ရောင် စော်ဘွားရုပ်ထုကလည်း ခန့်ညားစွာမတ်မတ်ရပ်လျက်။
ထီးထီးကြီးရပ်နေတဲ့စော်ဘွားရုပ်ကြီးက သူ့တို့ကိုလှမ်းကြည့်နေဟန်မို့ အပေါ်ဆုံးကတက်သွားတဲ့ ကြည်သာဦးပင်အမှတ်တမဲ့လန့်သွား၏။။
" ဘာဖြစ်တာလဲ "
အစောမေးတော့ကြည်သာဦး လှည့်မကြည့်ပဲ
ဘာမှမဖြစ်ဘူး ဟုပြန်ဖြေသည်။
" ဧည့်ခန်းဘေးက အခန်းနှစ်ခန်းက နေလို့ရတယ်တဲ့။ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်နဲ့
ညီစေက တစ်ခန်းနေလိုက်။ ငါတို့လေးယောက်က တစ်ခန်းနေမယ် "
