ရှုပ်ယှက်ခတ်နေတဲ့လမ်းမကြီး ပေါ်ကိုကြည့်ရင်း အနိုင် ခေါင်းကိုက်လာသည်။
နေ ကမကျသေးတာမို့ ဘာလုပ်လုပ် ချွေးတစီစီနှင့်
အပူလောင်ကာ အနိုင်မျက်နှာကြီးရဲဖောက်နေတဲ့ ကြားက မရပ်မနား အလုပ်ကိုစိတ်နှစ်ထားမိသည်။
သူ့အလုပ်က အနုပညာအလုပ်မို့ နေပူသည်မိုးရွာသည် ရွေးမရပါ။
သဘာဝတရားကြီးထဲကမှ အလှပဆုံးအရာကို ရွေးချယ်ယူရတာကြောင့် အချိန်နေအချိန်ခါ ကို စောင့်ဆိုင်း၍ မဖြစ်။
" ကိုနိုင် "
တက်သစ်စ မင်းသမီးတစ်ယောက်ရဲ့ အခေါ်ကြားမှ
သူ့ကင်မရာကနေ ခေါင်းခွာမိသည်။ မြတ်လေးပန်းဆိုတဲ့ မိန်းကလေးက ဒီနှစ်ထဲမှ စ ဝင်လာသည့်တိုင်အောင် လှပသောရုပ်ရည် အပြုံးချိုချိုတို့ကြောင့်
ပရိတ်သတ် အချို့ကလက်ခံပေးနေပြီဖြစ်သည်။
" အဆင်ပြေတယ်မြတ်လေး"
တင်းထားသမျှပြေလျော့သွားတဲ့ ပုံကြောင့် ရယ်မောပြီး သူရိုက်ထားသမျှ ကို ပြလိုက်တော့ ပင်ပန်းရကျိုးနပ်အောင်ကို အကုန်လှနေသည်။
"တကယ်လှတာပဲ ကိုနိုင်ရယ်။မြတ်လေး လိုချင်တဲ့
အနေအထားနဲ့ကွက်တိပဲ "
" အိုခေ ဒါဆို ဒီနေ့ ဒီလောက်ပဲလေ ။ ကိုရဲကို ဆိုင်မှာ လုပ်ခိုင်းစရာ ကိစ္စလေး...ခဏ မြတ်လေး"
ပြောနေရင်း ဖြတ်ခနဲတွေ့လိုက်ရတဲ့အရိပ်ကလေး ကြောင့် အနိုင့်စကားတွေဆက်မပြောနိုင်ပဲ ရပ်သွား၏။ သူရောက်နေတဲ့ နေရာနဲ့ မလှမ်းမကမ်း လမ်းတစ်ဖက်မှာ
ဘေးတစောင်းကျကျရပ်နေတဲ့ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်။ အနက်ရောင်အကွက်စိတ်ရှပ်ကို ကျကျနန ဝတ်မထားသည့်တိုင်အောင် ဒီကောင်လေးကို သူဘယ်လောက်ကြာကြာမေ့နေမှာမဟုတ်တာသေချာသည်။
မီးစိမ်းသွားတာမို့ လူတချို့ လမ်းဖြတ်ကူးနေပြီဖြစ်သည် မြတ်လေးပန်းကို လက်ကာပြရင်း အလောတကြီး ကားလမ်းကို ဖြတ်ကူးလိုက်တဲ့အခါ
သူတွေ့ချင်တဲ့သူက သူ့ကိုခုထိမမြင်သေးပဲ လှည့်ထွက်သွားတာတွေ့၏
အနိုင်ရှက်မနေပါ။
သူလူအများကြားကပဲ ပြေးလိုက်ပြီး လက်ကိုလှမ်းဆွဲလိုက်သည်။
