AYNALAR MİSALİ

DAVETSİZ MİSAFİR

Melisa ve şu anlaşılmaz telefon konuşmaları.

Yine ne soruyor bu kız?

Kim varmış ki babasının yanında?

Eyvah yoksa annesi mi?

Ben yine kendi kendime kurmaya başlamıştım. Telefonu kapatsa da öğrensem ne olup bittiğini diye düşünüyordum.

-Babacım kim var evde söyler misin artık?
-Abim mi?
-O döndü mü Ankara'dan?
-Aaa tabi ya mezun oldu.
-Bizimle mi kalacakmış peki?
-Anladım.
-Ben İzmir'de kalabilirim o bir yer bulana kadar rahatsız olmasın.
-Ne olacak baba ya kalabilirim tabi ki.
-Tamam neyse konuşuruz yine. Öpüyorum seni. Kendine çok iyi bak.

---

Ve sonunda kapatmıştı telefonu. Hemen odamdan fırladım. Ve oturma odasına geçen Melisa'nın yanına yerleştim.

"Ne oldu? Baban ne dedi? Kim varmış yanında? "

"Sen hayırdır Linda? Beni mi dinliyorsun yoksa? "

"Yok canım ne dinleyeceğim. İster istemez kulak misafiri oluyor insan."

"Öyle olsun bakalım. Abim dönmüş."

"Berkant abi mi??"

"Benim kaç tane abim var ki Linda? Sorduğunda soru yani. "

"Tamam be doğru ama şaşırdım. Mezun olduktan sonra Ankara'da yaşamayacak mıydı o? "

"Eskişehir'e dönmeye karar vermiş. Ama tabiki bizimle birlikte yaşamayacak ve kendine bir ev tutacakmış. Şuan bir ev bulamamış ama eğer ben gelirsem arkadaşına gidecekmiş. O yüzden sanırım o ev bulana kadar İzmir'de kalacağım. "

"Nasıl yani bütünlemeler bittikten sonra Eskişehir'e dönmeyecek misin?"

"Eğer abim ev bulamazsa dönmeyeceğim."

"O zaman bizde dönmeyiz. Anca beraber kanca beraber." diye bir anda kapıda belirdi Sinem.

"Bak gördün mü. İnsan ister istemez kulak misafiri oluyor demiştim ben sana. " dedim kıkırdayarak ve "Aynen öyle bizde seninle kalacağız o zaman. " diye devam ettim.

"Kızlar teşekkür ederim ama gerçekten hiç gerek yok. Tek başıma kalabilirim. Zaten çok uzun sürmez o bir ev bulur."

"Kalacağız dedik konu kapandı." dedi Sinem yanımıza otururken.

"Kızlar gerçekten ger--"

"Yoksa bizi gönderip eve Koray'ı mı atacaksın? " diye kıkırdayarak böldüm Melisa'nın sözünü.

"Hmm fena fikir değilmiş aslında." dedi Melisa bu fikri düşünür gibi yaparak.

"Höst lan yavaş." dedim gözlerimi açarak. Sinem'inde aferin kuzen dercesine bakışlarından anladığım kadarıyla onun da düşüncelerine tercüman olmuştum.

"Aman be tamam ama yanına giderim. Aslında daha fazla İzmirde kalma fikri işime gelir benimde."

"Ahh aşk insanı ne hale getiriyor be. Babanı özlemedin mi hiç? Koray'dan önce babam da babam dolanıyordun ortalarda. "

"Yaa özlemem mi özledim tabi ki. Ama abimi biliyorsun gidersem hemen evden gidecek ve arkadaşlarında sürünecek. Gönlüm el vermiyor onun öyle evsiz gibi oradan oraya gezmesine. Koray da işin başka bir yanı tabi."

"Ah şu Berkant abi ve inadı. Sen ona kıyamıyorsun ama o senin suratına bakmıyor. Valla gidip konuşmak istiyorum şu abinle."

"Aman Linda sakın. Ben alıştım artık başka kimsenin sorun yaşamasını istemiyorum."