This is not you... Matthy het Lam

0.7

Matthy point of view

We zijn alweer een paar dagen verder en ben nog amper van de bank af gekomen. Ik heb de jongens ook niet meer gesproken. Heb alleen een kort appje in de groepsapp gedaan dat ik 'ziek' thuis zit. Ik ben helemaal niet ziek, ja in mijn kop. Ik wil gewoon niet meer, ik kan niet meer. Ik kan niet meer vechten en ik wil ook niet meer vechten. Ik ben er gewoon compleet klaar mee. De jongens hebben me ook al heel vaak appjes gestuurd en Robbie en Raoul hebben me zelfs al een paar keer geprobeerd te bellen. Ze bellen mij echt nooit, want ze weten heel erg goed dat ik bellen ontzettend haat. Ik hoor ook eigenlijk eerlijk tegen hun te zijn van hoe het gaat met mij, maar ik wil zo niet zielig gevonden worden en wil ook niet dat ze elke seconde van de dag op me gaan letten. Ondertussen hoor ik weer mijn mobiel overgaan en aan de beltoon hoor ik dat het Robbie is die me aan bellen is. 

Robbie point of view

'Ik ga me nu echt zorgen maken om Matt.' zucht ik als ik mijn mobiel op mijn bureau gooi 'Wij allemaal maatje. Moeten we niet gewoon langs gaan?' vraagt Raoul 'Hij heeft toch een appje gestuurd dat hij ziek is, hij zal vast wel terugkomen volgende week.' zegt Milo 'Dat is onze hoop, wat als het niet zo is?' vraag ik 'Dan kunnen we dan alsnog langsgaan. Het uitmaken met zijn vriendin was voor hem niet niks. Hij moet dat even verwerken.' zegt Koen 'Als hij het überhaupt uitgemaakt heeft, wat nou als hij het niet kon?' vraagt Milo 'Laten we nou niet scenario's in ons hoofd gaan bedenken oké, wij moeten ons nog wel concentreren op ons werk.' zegt Raoul 'Die golden retriever is het brein achter ons bestaan, hoe gaan wij functioneren zonder hem?' vraagt Koen 'We moeten wel, we kunnen niet uit elkaar spatten als Matt er een keer niet is. En hij komt gewoon terug.' zegt Milo 'Laten we daar dan maar gewoon aan vast houden.' zucht ik 'Meer dan dat kunnen wij niet doen. Matt komt terug wanneer hij er klaar voor is en we moeten heb die tijd ook gewoon gunnen. Dat is wat beste vrienden doen. We zijn er voor elkaar, maar geven elkaar ook de space om alles te kunnen verwerken.' zegt Raoul 'Je hebt gelijk Roelie hij komt vanzelf wel weer terug op werk en we steunen op welke manier dan ook. We moeten niet iets gaan doen, waar hij totaal niet op zit te wachten.' zeg ik

Maar toch zit het me totaal niet lekker. Matt kan niet zonder ons en is nooit zo gesloten geweest over zijn leven. Hij deelde nooit ontzettend veel, maar nu deelt hij letterlijk helemaal niks meer. Er komt een keer een moment dat alles het hem teveel wordt en dat hij er bij neer valt. Ik ben zo ontzettend bang dat dat nu het geval is.

Matthy point of view

We zijn weer een paar dagen verder en  vandaag is het de dag dat ik weer terug ga naar kantoor. Ik heb genoeg thuis gezeten. Ik word hier helemaal gek. Ik heb mezelf weer verschrikkelijke dingen aangedaan. Ik pak een joggingsbroek en een T-shirt en doe nog snel mijn lenzen in, want ik heb de afgelopen dagen alleen maar mijn bril op gehad en ik heb geen zin om die bril nog een minuut langer op te hebben. Ik doe mijn haar nog een beetje in model en ga dan onderweg naar Utrecht. Als ik op werk aankom doe ik met trillende handen de deur open, maar tot mijn grote verbazing zit die nog op slot. Ik haal de sleutel uit mijn zak en haal de deur van het slot en zet daarna het alarm uit. Ben ik dan zo vroeg op werk? Ik kijk op mijn mobiel en zie dat die 8 uur aangeeft. Meestal is Roelie er op dit moment al wel. Ik doe de lichten aan en maak daarna wat koffie voor mezelf. Als ik de koffie pak merk ik pas dat ik een T-shirt aan heb gedaan en dat mijn littekens en sneeën volop zichtbaar zijn.

'Matt hoe dom kan je wel niet zijn.' zeg ik zacht tegen mezelf 

Ik kijk wat om mij heen of er nog ergers een vest of trui ligt die ik aan kan doen. Na een tijdje geef ik het op en loop ik met mijn koffie naar mijn bureau en begin alvast met het editten en het voorbereiden van sommige video's. De afgelopen dagen heb ik niks gedaan, dus er moet nog ontzettend veel gebeuren. 

'Roel de deur is al open.' hoor ik een stem zeggen 'Weird zal Koen of Milo al op kantoor zijn?' vraagt hij 'Nee joh dat kan ik niet geloven, ook al woont Miel 10 minuten van kantoor vandaan.' zegt Robbie die binnen komt gelopen 'Oeh het ruikt hier al naar koffie.' zegt Raoul 'Dat kan er naast jou nog maar één iemand zijn.' zegt Robbie 'Hoe bedoel je?' vraagt Raoul 'Er zijn maar 2 personen hier op kantoor die zo vroeg in de ochtend aan de koffie zitten.' zegt Robbie 'Ja ik en oh my god Matt.' zegt Raoul 'Wait Matt is weer op kantoor?' vraagt Koen die ook binnenkomt 'Blijkbaar, maar ik hoor hem alleen niet.' zegt Raoul 'MATTHYAS MAARTEN HET LAM' schreeuwt Koen

Van deze woorden schrik ik keihard. Deze woorden doen pijn en dan ook echt ontzettend veel pijn. Ik probeer mijn tranen te bedwingen, ik wil hier niet huilen. Ik wil hierom niet huilen. Ik ben geen watje. Echte jongens huilen hier niet om. 

'Kom op Matt dit is niet grappig. We weten dat je hier bent' zegt Koen 'Sorry hoorde jullie niet, had mijn oortjes in.' zeg ik 'Wajow hij is echt terug op werk! Welkom terug maatje.' zegt Koen 'Thanks ik voel me weer een stuk beter als eerst.' lieg ik 'Fijn om te horen, we zullen er maar niet verder op ingaan, maar als je er over wilt praten dan weet je ons te vinden.' zegt Raoul