This is not you... Matthy het Lam

0.22

Robbie point of view

Ik weet niet hoe lang ik hier nu al vastzit, maar ik moet hier gewoon weg. Ik kan hier niet meer zijn. Heel mijn lichaam doet gewoon pijn van wat de ouders van Matthy mij aan hebben gedaan. Ik houd dit niet langer meer vol, als dit zo doorgaat dan ben ik er geweest. Ik hoop dat de jongens iets geregeld hebben ofzo om mij hieruit te krijgen. Ik krijg die flashbacks van de afgelopen tijd ook niet meer uit mijn hoofd. Mijn lichaam zit onder het bloed en er zitten sneeën, brandwonden en blauwe plekken overal op mijn lichaam. Elke keer kwamen er steeds meer bij totdat mijn hele lichaam zowat onder zat en zelfs dan stopten ze niet en sneden ze zo weer een net geheelde snee open.  Ik hoor ondertussen ook alweer voetstappen mijn kant op komen en ik weet dat het weer tijd is dat er iets ergs gaat gebeuren met mij. Ik begin de voetstappen harder te horen en de angst komt weer omhoog. Weer moet ik er aan geloven, ik wil helemaal niet meer kijken van wat ze nu weer met me gaan doen. 

'Goh deze Brabander durft niet eens meer te kijken.' hoor ik de moeder van Matthy zeggen 'Dat meen je niet, maar dat betekent dat wij nog meer kunnen doen dan wat we in eerste instantie wouden.' lacht de vader 

Ik word nu pas echt bang, ze gaan iets doen wat ze nog niet eerder met mij gedaan hebben. Ze hebben mij al zoveel aangedaan, wat willen ze nog meer met mij gaan doen. Het enige wat ik nu kan bedenken is oh no, als dat is wat ze gaan doen, dan overleef ik het niet. Was ik maar nooit in mijn eentje naar buiten gegaan dan was dit alles nooit gebeurd. Ik ga dit ook nooit van mijn leven normaal kunnen verwerken, laat staan vergeten. Matt zou ook helemaal trippen als hij hoort wat zijn ouders allemaal hebben gedaan met mij. Ik zie dat de vader van Matt zich compleet heeft uitgekleed en ook zijn moeder kleed zich pal voor mijn gezicht uit. En dan weet ik dat mijn gedachte juist was. Ik wil het uitschreeuwen van angst, maar ook van de pijn die ik heb, maar ik kan geen woord uitbrengen. Dit is gewoon het einde van mijn leven, maar ik wil niet dat het hier stopt. Ik ben nog maar pas begonnen met leven. Ik kan Matt mijn soulmate niet achterlaten, want als ik weg ben gaat hij ook en dat wil ik hoe dan ook voorkomen. Ik hoop aan de ene kant dat dit alles een grote droom is en dat ik straks gewoon wakker word in Matthy's armen. 

Matthy point of view

Ik doe het op dit moment al 3 weken zonder mijn soulmate en vriendje. Ik weet niet hoe lang ik het nog vol kan houden. Ik weet niet eens of hij nog leeft, straks leeft hij helemaal niet meer.. Ik wil er ook helemaal niet aan denken van wat er allemaal met hem gebeurd, maar mijn ouders kennende zou het niet veel leuks zijn. Ik heb ook al sinds het moment dat ik het weet dat Robbie weg is niet meer te genieten en de andere jongens beginnen zich eraan te irriteren, maar ik denk vooral dat ze zich zorgen maken om mij. 

'Hoe lang kan dit nog zo doorgaan.' hoor ik Koen zuchten 'Ik weet het niet maatje. Maar ik hoop echt dat er snel nieuws is van de politie, want dit duurt nu al veel en dan ook echt veel te lang. Als ik dit nog langer gaat duren dan gaat Matt dingen doen die hij niet moet doen.' zegt Raoul zacht maar hard genoeg dat ik het nog kan horen 'Het snijden of niet?' vraagt Koen zacht 'Hij is net 3 weken clean, het zou echt zonde zijn als hij nu weer opnieuw moet beginnen. En het zou hem breken.' zucht Raoul  'Hey waar hebben jullie het over?' vraag ik als ik op de bank plof 'Niet zoveel eigenlijk.' liegt Koen 'Ik heb jullie wel gehoord.' zeg ik 'Ohw sorry Matt echt waar.' zucht Raoul 'Het is oké Roelie. Jullie zijn bezorgd om mij en ik snap het. Ik ben ook niet meer te genieten en ik weet ook niet hoe lang ik dit nog kan volhouden zo. Ik kan niet zonder hem. Robbie is mijn leven. Hij is mijn soulmate. Ik kan hem niet verliezen.' snik ik 'Matt de politie doet er echt alles aan om hem te vinden, heb je misschien nog enig idee waar je ouders kunnen zitten, wat je nog niet verteld hebt?' vraagt Milo 'Nee ik heb geen idee..' snik ik 'Maatje wordt maar rustig het komt goed oké we gaan er alles aan doen om Rob veilig thuis te brengen.' sust Raoul ''Ahh ik weet waar hij is.' huil ik 'Maatje waar is hij?' vraagt Koen 'Hun vakantiehuis in Spanje, ze hebben daar een grote opslag en kelder.' huil ik 'Oké we gaan snel een rugtas inpakken met spullen die echt nodig zijn en dan gaan we zo snel mogelijk naar het vliegveld om naar Spanje te vliegen.' zegt Milo 

Waarom heb ik nog nooit eerder aan het vakantiehuis van mijn ouders in Spanje gedacht. Met mij zijn daar ook verschrikkelijke dingen gebeurd, waarvan niemand weet. Misschien wou ik het ook gewoon niet weten dat hij daar was, omdat het dan zou betekenen dat ik daarnaartoe moest gaan. 

'Matt kom je we moeten gaan.' zegt Koen die me uit mijn gedachtes haalt 'Uh jaa kom eraan.' zucht ik 'We hebben je rugtas al voor je ingepakt.' zegt Milo en geeft mij de rugtas aan 'Thanks maatje.' zeg ik 'Geen probleem Matt.' zegt Milo en schenkt mij een kleine glimlach