This is not you... Matthy het Lam

0.19

Matthy point of view

'Ik had zelf ook nooit gedacht dat jij je tegen mij zou keren. Van onze ouders wist ik het maar van jou zeker niet.' zeg ik 'Matt het spijt me serieus zo ontzettend erg dat moet je weten.' zucht Ezra 'Oké ik geloof je wel, maar hoe kan ik je nu nog volledig vertrouwen, je hebt mij ook schade aangericht.' zucht ik 'Ik doe er alles aan om het beter te maken voor jou en om je vertrouwen terug te krijgen. I promise Matt. Ik ben niet zoals onze ouders en dat wil ik ook helemaal niet zijn.' zegt Ezra 'Okay we gaan het opnieuw proberen, maar als je me nog een keer zoiets flikt dan verdien je niet nog een keer een kans van mij.' zeg ik 'I promise Matt ik zou dit echt nooit nog een keer doen.' zegt hij 'Okee dan.' zeg ik 'Waarom keek je zo verschrikt voordat ik aankwam lopen?' vraagt hij  'Oh ik dacht dat de jongens hier nog waren, maar niet dus. Ik had ze gebeld en ze zeiden dat er niks mis was, maar ik geloof er helemaal niks van.' zucht ik 'Zijn jij een Robbie nu al een item dan?' vraagt hij 'Uh ja sinds gisteren. Ik maak me zoveel zorgen om hem. Zijn breakup met Jamie was ontzettend zwaar. En dat gedoe met mij heeft er ook keihard in gehakt.' zucht ik 'Matt, Robbie kan heel erg goed voor zichzelf zorgen en ik denk dat hij niet alleen is. Ik denk vast dat de jongens bij hem zijn. Maar serieus ik ben echt ontzettend blij voor jullie allebei, maar al helemaal voor jou. Je verdiend hem zo hard.' zegt Ezra 'We verdienen elkaar. We zijn elkaars soulmates.' zeg ik 

'Ezra en Matthyas Maarten het Lam wat doen jullie hier?' horen we maar een al te bekende stem vragen. Ik wil niet dat dit waar is. Als dit waar is, dan is het voorbij. We draaien ons allebei tegelijk om en komen dan oog en oog te staan met onze ouders. Hier was ik dus al heel erg bang voor. 

'Wat doen jullie hier?' vraagt Ezra boos 'Onze zoons opzoeken natuurlijk. What the hell doen jullie allebei hier?' vraagt onze moeder boos 'Wij zijn jou geen antwoord schuldig. En hoe wist je dat we hier waren.' sis ik 'Via Ezra we hebben een tracker onder zijn auto geplakt zodat we hem altijd konden volgen. Vandaar dat we hier zijn, maar toch wil ik een antwoord van jullie allebei.' zegt ze boos 'Nee je krijgt geen antwoord van ons. Wij zijn jou geen antwoord verschuldigd. En why the hell heb jij een tracker geplaatst onder mijn auto?' vraagt Ezra boos 'Wat denk je zelf, jullie zijn allebei gek op het doen van impulsieve dingen, die totaal niet verstandig zijn. Zo wisten wij waar je uithing en of je niet weer iets doms hebt gedaan.' zegt onze vader 'Ongelofelijk zijn jullie echt ongelofelijk. Laat ons verdomme een keer met rust. Jullie wouden geen contact meer met mij. En nu wil je weten hoe het gaat met mij. Rot een eind heen.' zeg ik boos 'Hebben jij en Robbie ondertussen nu al iets?' vraagt onze moeder 'Laat Robbie hier freaking buiten. Hij heeft hier helemaal niks mee te maken. En dan ook echt niks.' sis ik 'Wow zoon niet meteen zo agressief jeetje. Het was maar gewoon een vraag.' zegt onze vader 'Jaa gewoon maar een vraag ik ken jullie veel langer dan vandaag. Dit is nooit zomaar een vraag. Wat hebben jullie gedaan?' vraag ik boos 'Nog niks. Die andere vrienden van je maken dat onmogelijk. Ze laten hem voor geen seconde alleen.' zegt hij 'JE DOET ZE NIKS HOOR JE MIJ. HUN ZIJN MIJN LEVEN. ALS JE OOK MAAR IETS OM MIJ GEEFT LAAT JE ZE MET RUST. ANDERS ZIJN JULLIE MIJ VOORGOED KWIJT!' schreeuw ik 'Dat zullen we nog wel zien. Dag Matthy en Ezra.' zegt onze moeder en dan lopen ze bij ons vandaan 'Matt heb je enig idee waar hun kunnen zijn?' vraagt Ezra 'Ik heb geen flauw idee, ze zeiden dat ze op kantoor waren, maar ik weet niet of ik dat moet geloven.' zucht ik 'Laten we er heen gaan Matt.' zegt Ezra 'Ik kan hier niet weg, ik ben nog niet ontslagen door mijn arts.' zeg ik 'Boeie je wilt je beste vrienden en en Robbie toch niet kwijt of wel dan.' zegt hij 'Okee dan, maar jij moet rijden ik heb geen auto hier.' zeg ik 

Ik zie daarna Ezra zwaaien met zijn sleutels als een teken dat we weg moeten gaan. We rennen zowat het ziekenhuis uit. Het voelt best wel erg om weg te gaan uit het ziekenhuis terwijl ik officieel nog helemaal niet weg mag. Maar ik wil niet dat Robbie iets overkomt, want dan vergeef ik het mezelf echt nooit. De rit onderweg naar kantoor zeggen we allebei helemaal niks. Maar dat is helemaal niet erg. Het voelt wel fijn dat er een stilte is. Als we bij kantoor aankomen lijkt het compleet verlaten. Ik ren zowat die trap op naar boven, als ik eindelijk boven ben zie ik lichten branden. Ik storm zowat naar binnen. Maar de enige die ik zie is Anton. 

'Jo Matt, wat doe jij hier nu ineens dan?' vraagt hij 'Heb jij de jongens gezien vandaag?' vraag ik 'Uhhh nee, ze stuurden me een appje dat ze niet naar kantoor kwamen vandaag. Ze moesten Robbie ergens mee helpen.' zegt hij 'Thanks maatje.' zeg ik en ren zo snel als ik kan weer naar beneden waar Ezra op mij wacht. 'We gaan naar het huis van Rob en Jamie.' zeg ik terwijl ik alweer in de auto ga zitten 'Matt waarom gaan we daar heen?' vraagt hij als hij weer plaats neemt achter het stuur 'Het is zo'n gevoel. Het ging niet goed uit tussen die 2. Ik denk dat er iets gebeurd is daar.' zeg ik 'Okee wijs jij de weg. Ik heb namelijk geen idee waar ik heen moet.' zegt hij 'Yeah tuurlijk. Ik weet die weg uit mijn hoofd.' zeg ik 

Ik hoop zo hard dat hun daar zijn, anders weet ik het namelijk echt niet meer. En dan ga ik me pas echt heel veel zorgen maken. Ik had net alles weer op de rit en nu moest dit weer gebeuren. Waarom doen mijn ouders mij dit toch aan....