This is not you... Matthy het Lam

0.25

Matthy point of view

De weg naar het ziekenhuis zijn we alle drie stil, we weten gewoon niet wat we moeten zeggen. Ik weet ook niet wat ik moet zeggen. Ik weet ook niet of het wel echt goed met mij gaat, ik ben namelijk echt in shock van wat er allemaal gebeurd is, misschien wel zo erg dat ik een stuk van vandaag gewoon niet meer weet. Ik wist namelijk echt niet meer dat ik Raoul had gebeld vandaag.. Maar ik ben ontzettend blij dat ik het wel gedaan heb, anders was ik er namelijk nu echt niet meer geweest en hadden mijn ouders me levend begraven. Alleen het idee daarvan maakt me al ziek. Welke ouders doet dat zijn eigen kind nou aan..

'Matt we zijn er.' zucht Milo die me uit mijn gedachten haalt 'Okay dan, laten we naar binnen gaan.' zucht ik en stap de bus uit

Ik ben al zo lang niet meer bij dit ziekenhuis geweest, maar ik hier o zo vaak gelegen, ik weet eigenlijk niet eens of ik hier wel naar binnen durf. Ik voel dat iemand mijn hand vastpakt en aan de greep voel ik dat het Raoul is. Hij knijpt een paar keer in mijn hand als teken dat ik het kan. Ik zucht een paar keer en loop dan hun achterna naar binnen. Als we binnen lopen zien we Koen die op ons staat te wachten. 

'Ben je okay?' vraag hij aan mij 'Uh jaa denk het wel, ben een beetje in shock.' zucht ik 'Logisch maatje, ik weet zeker dat Robbie heel erg blij gaat zijn om jou te zien.' zegt Koen 'Ja ik kan ook niet wachten om hem te zien, heb je enig idee hoe erg de schade is?' vraag ik 'Nee ik heb echt geen idee, ik weet ook niet precies waar hij naartoe is gebracht. Ze zeiden tegen mij dat ik moest wachten in een wachtkamer, dus denk dat we daar maar naartoe moeten gaan lopen.' antwoordt hij 'Okay dan laten we daar maar heen gaan dan.' zegt Raoul 

Er is echt niks veranderd in dit ziekenhuis, alles ziet er nog precies hetzelfde uit als toen ik hier voor het laatst was en dat is al zeker 5 jaar geleden. Samen met de rest van de jongens loop ik naar de wachtkamer en ik zeg je eerlijk ik ben bang, bang van wat de artsen zullen zeggen. Wat de schade zal zijn.. De schade die mijn ouders hebben aangericht bij mijn vriendje. Ik hoop natuurlijk heel hard dat het allemaal meevalt, maar ik heb gezien hoe erg hij eruit zag en hoeveel pijn hij well niet heeft. Hij was nog niet eens bij bewustzijn toen ik werd meegenomen door mijn ouders. Hij heeft mij dus ook nog niet gezien en eigenlijk wil ik niet dat hij mij zo ziet. 

Robbie point of view

Daar lig je dan in het ziekenhuis in een land ver van thuis. Ik wacht op de uitslagen van mijn onderzoeken die ik heb gehad en ik kan zeggen dat ik ontzettend bang ben voor de uitslagen, ik voel me namelijk echt vreselijk en alles doet pijn. Maar alles wat er gebeurd is zou ik nooit van mijn leven meer vergeten. Ik maak me alleen nog meer zorgen over Matt ik heb nog niks van de jongens gehoord van hoe en wat ik weet niet eens of hij nog leeft. Niet veel later hoor ik een deur open en dicht gaan en zie ik dat artsen binnen komen gelopen.

'We have some bad news.' zegt er één 'Okay, just say it. I need to know how bad it is.' zucht ik 'We have done a lot of tests and it turned out there were a lot of injuries. You broke several ribs. You are very dehydrated and we also found bruises in many places on your body. This means a lot of bedrest and taking it easy.' zegt weer een ander 'Okay thankyou, are my friends here yet?' vraag ik 'Yeah they are here I will update them and send them to you okay.' zegt de arts die zojuist ook mijn injuries heeft opgenoemd. En daarna lopen ze allemaal mijn kamer weer uit en ben ik alleen.

Ik wil anders gaan liggen, maar voel alweer de pijnscheuten door mijn lichaam gaan. Jaa dit had ik kunnen verwachten met het letsel van ik heb opgelopen. Hier ga ik nog een hele lange tijd last van krijgen, dat weet ik nu al. Ik hoor weer de deur weer open en dicht gaan en zie daar de jongens staan zonder Matt..

'Jongens waar is Matt?' vraag ik meteen 'Hij is hier, hij komt er zo aan hij heeft even tijd voor zichzelf nodig.' zucht Raoul 'Is hij okay?' vraag ik bezorgd 'Ik ben okay denk ik. Ik ben denk ik heel erg in shock.' zegt Matthy zacht 'Schatje kom hier.' zeg ik en klop naast mijn bed waarna Matt snel naar het bed toe loopt en erop gaat zitten, waarna er snel tranen volgen

Ik kijk naar de rest van de jongens en zie hun bezorgd kijken. Hij is zeker niet okay. Hij probeert zich groot en sterk te houden, maar ik weet dat hij helemaal breekt en dat hij zich niet goed voelt. Ik voel dat Matt zijn hoofd op mijn borst heeft gelegd en dat zijn tranen op mijn shirt vallen. Ik wil zijn pijn zo graag overnemen... Ik voel dat er een gewicht van mijn borst afgaat en kijk dan in de ogen van Matt die er helemaal wazig uit zien. Niet heel veel later begint hij met trillen en voordat we het weten valt hij weg. 

'Schatje?' vraag ik bezorgd 'Matt?' vraagt Raoul er meteen achterna 'Wat is er zojuist gebeurd?' vraagt Koen 'Ik weet het niet....' huil ik 'Ik ga hulp halen.' zegt Milo en rent de kamer uit