This is not you... Matthy het Lam

0.17

Robbie point of view

'Dat is pas echt geweldig nieuws, maar is het niet te snel?' vraagt Koen 'Volgens de arts niet, want nadat ik ontslagen ben hier begint mijn traject bij de psycholoog en therapeuten.' zegt Matt 'Oh tuurlijk, maar je mag tussendoor gewoon naar huis neem ik aan?' vraagt Raoul 'Uhm Roelie waar heb jij het over?' vraag ik 'Ik neem aan dat het traject plaatsvind in iets van een kliniek of niet?' vraagt Raoul 'Uhm nee, het is gewoon hier in het ziekenhuis. Ik wil namelijk niet naar een kliniek.' zucht Matt 'Wait je moest eigenlijk naar een kliniek?' vraag ik geschrokken 'Uhm jaa, maar ik kan niet bij jullie wegblijven. Jullie zijn alles wat ik nog heb, ik kan niet zonder jullie en al helemaal niet zonder jou.' snikt Matthy en knijpt in mijn hand 'Ohhh sorry dit was serieus totaal niet mijn bedoeling.' zegt Raoul 'Het maakt niet uit Roelie, ik had het hoe dan ook een keer moeten zeggen. Je had niet kunnen weten dat ik dat hier allemaal zou gaan volgen.' zegt Matthy 'Nou Matthy een vol huis hier ineens zo. En dat is alleen maar goed.' zegt de arts die weer komt binnengelopen 'Is er iets?' vraag ik bang 'Nee totaal niet, maar we willen graag meteen beginnen met zijn eerste therapiesessie dus als iedereen deze kamer wil verlaten zou dat fijn zijn.' zegt hij 'Ohja tuurlijk. Ik houd van je.' zeg ik en plant nog snel een kus op de wang van mijn vriendje en klim dan het bed uit om de kamer uit te gaan met de rest van de jongens. 

'Heb je überhaupt slaap gehad?' vraagt Koen aan mij 'Weinig, is het te zien?' vraag ik 'Ja je hebt wallen van hier tot aan de maan.' zucht hij 'Als je het met Matt erover gehad heb wil ik er zelf niet verder op ingaan, maar moeten wij ons zorgen gaan maken?' vraagt Raoul 'Elke keer als ik mijn ogen dicht doe zie ik alles weer voor mij. Of ik hoor Jamie en mijn moeder weer schreeuwen dat niet hoort.' zucht ik terwijl ik mijn tranen probeer in te houden 'Laten we hier anders even weggaan. Ik weet dat je Matt niet wilt verlaten, maar denk even aan jezelf. Laten we allemaal naar kantoor gaan en proberen om wat te gaan werken.' zegt Raoul 'Ik vind dat eigenlijk wel een goed idee, we weten namelijk toch niet hoe lang zijn sessie duurt en of hij daarna nog zin heeft in ons.' zegt Milo 'WAAROM HEB JE HAAR GEBELD?' schreeuwt Matthy 

Ik wil die kamer inlopen, maar Raoul trekt me weg en laat mij pas weer los als we buiten het ziekenhuis zijn.  Why the hell deed hij dit nou weer! Ik wil het ziekenhuis weer inlopen, maar dit keer houd Koen me tegen. 

'Really.' zeur ik 'Maatje dit is het beste. Je kunt op dit moment niks voor hem doen. Dit is allemaal een deel van zijn proces dat die doormoet.' zegt Raoul 'Prima jullie hebben je zin, maar ik wil vanavond hier weer zijn.' zeg ik 'Nope not gonna happen, jij gaat vanavond gewoon naar huis.' zegt Raoul 'Thuis ik weet freaking hell niet eens meer wat thuis is.' sis ik 'Ohja shit Jamie, daar heb ik helemaal niet meer aan gedacht.' zucht Raoul 'Je mag wel bij mij en Roxy blijven totdat je het een beetje op orde hebt. We hebben ruimte genoeg.' zegt Koen 'Thanks maatje echt waar. Ik moet sowieso nog langs huis om wat kleding enzo  te pakken.' zeg ik 'Tuurlijk maar dat doe je niet alleen, wij gaan wel met je mee.' zegt Milo 'Zullen we anders nu gewoon gaan?' vraagt Koen 'Yeah waarom ook niet denk dat de kans nu ook het kleinst is dat Jamie thuis is.' zucht ik 

Raoul point of view

'Wie van ons gaat rijden?' vraag ik 'Ik ga rijden!' schreeuwt Koen 'SHUTGUN!' schreeuwt Milo vlak daarna 'Nou papa het ziet er naar uit dat wij op de achterbank moeten.' zegt Robbie 'Dan kan jij misschien nog wat slaap pakken. Het is namelijk wel een tijdje rijden naar Brabant.' zegt Koen 'Maar uhm jongens hoe kom ik weer aan mijn auto dan? Want die staat namelijk nog bij het ziekenhuis.' zegt Robbie als we een tijdje onderweg zijn 'Jeetje maak je daar niet zoveel zorgen over dat komt allemaal wel goed.' zeg ik 

Na een tijdje komen we aan bij het huis van Robbie en zucht als ik zie dat de auto van Jamie op de oprit staat. Ik kijk naast me en zie Robbie ook zuchten. Hij had hier zo niet op gehoopt. We stappen de auto uit en Robbie maakt de deur open.

'Robbie ben jij dat?' vraagt Jamie 'Hey.' zegt hij zacht 'Oh je hebt je jongens mee genomen. Ik dacht je misschien kwam om te praten.' zucht ze 'Nee we komen wat kleding enzo halen.' zegt Koen 'Oh maar je weet toch gewoon dat dit je huis is. maar ik hoopte echt dat we even konden praten.' zegt Jamie 'Uhm oké dan.' zucht Robbie 'Wij pakken anders wel boven even een koffer voor je in. Schreeuw maar als je ons nodig bent.' zegt Milo 

We lopen de trap op naar boven en laten Robbie alleen achter bij Jamie. Ik heb er zo geen goed gevoel bij. Ik hoop zo voor Rob dat het gesprek niet zo'n drama wordt. 

'Hebben we wel je juiste keuze gemaakt om hem alleen met haar te laten?' vraagt Koen 'Ik heb geen idee, ik heb er zelf geen goed gevoel bij.' zucht ik 'Ik ben dus niet de enige die zo dacht.' zucht Milo 'Nee zeker niet de enige. Ze heeft Rob al schade gegeven die hij niet snel kwijtraakt. Het liefst wil ik dat daar niks bij komt.' zucht ik 'JAMIE DIT IS ECHT NIET TE GELOVEN. HOE KUN JE ZO OVER MIJ PRATEN!' schreeuwt Robbie 'JAMIE JIJ WOU FREAKING PRATEN, MAAR JE ZIT MIJ EN MATT ALLEEN MAAR BELACHELIJK TE MAKEN!' schreeuwt Robbie opnieuw 

Ik sta op en ren zo snel als ik kan naar beneden. Dit gesprek is namelijk vanaf nu echt afgelopen. Straks vallen er nog gewonden. Als ik beneden aankom zie ik de woede in de ogen van Robbie. Hem wil je niet boos zien of maken, want dan flipt hij en gaat hij klappen uitdelen. 

'Dit gesprek is klaar. Ik dacht dat je wou praten.' zeg ik terwijl ik naar Jamie kijk 'Hij begon er freaking mee, met dat geschreeuw.' sist Jamie. Ik zie dat Robbie een vuist maakt met zijn hand en Jamie een klap wil verkopen, maar ik trek hem tegen mij aan en beleid hem naar buiten.