Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm 17:
ışıklar yanar ışıklar söner
-
selamlar!
sürpriz mi oldu şimdi?
evet öyle oldu, bu hafta bölüm yayınlayamayacağıma çok emindim ama yazmak için oturduğum vakitlerde iki arada bir derede de olsa çok rahat yazdım. sanırım bu bölüme çok hazırdım en başından beri, ondan öyle oldu.
eh biraz da kısa oldu, mecburen.
multimedyada yazarken aralıksız dinlediğim, bu bölümün notalara dökülmüş hâli olan bir şarkı var, profilimde de spotify playlist linki var, e ne duruyorsunuz helva yapsanıza ?
neyse ben gideyim en iyisi
iyi okumalar, ilginiz için çok teşekkür ediyorum, yorumlarınızı okumak için burada bekliyor olacağım.
öptüm.
-
Hilal Betül'ün adını duyduğunda bana bakıyor, yüzündeki tebessümün soluşunu izliyorum. Sabah olunca boynunu büken bir akşamsefası gibi gözlerimin önünde solup gidiyor.
Ben yanlarına yürürken Betül konuşuyor, dudaklarının kıpırtısından yalnızca "Memnun oldum." kısmını anlayabiliyorum, ardından dönüp gidiyor, aslında kaçıyor, beni kurtarmaya çalışıyor. Oysa çok geç, adını söylediği an her şeyin bittiğini biliyorum.
Hilal olduğu yerde Betül'ün gidişini izliyor, bana bakmıyor.
"Hilal." Koluna dokunduğumda irkiliyor, önüne geçiyorum. Artık bakışları için yüzüm mecburi istikamet. Biraz susuyor, sonra "Betül, ninenin o gün bahsettiği Betül müydü?" diyor.
İfadesinden hiçbir şey anlayamıyorum, sinirli değil, kırgın değil ama hiçbir sorun yokmuş gibi de değil.
Yolun sonuna geldiğimin farkındayım bu yüzden eveleyip gevelemeden "Evet." diyorum.
Hilal'in boğazından bir yutkunuş geçiyor. Başını iki yana sallıyor. "Özür dilerim Ahmet ama ben az önce bir şeyi yanlış anladım sanırım?" diyor kısık sesiyle. Bir duygu selinin içinde çağladığını hissediyorum, ne yapacağını bilemediğini görüyorum. "Az önce giden kadınla senin... Yani, farklı bir şey hissettim aramızda." Aslında reddetmemi beklediği bir varsayımı dile getiriyor. Reddetmemi bekleyişini görüyorum.
