Julius POV
I've been looking for her for how many years. I know I cause so much pain on her. After college, I really tried to find her until one of her friend told me that she move here in London.
When I saw here yesterday, I never thought that I can see her that is still in pain, its been 3 years. Nang makita nya ako para dyang nakakita ng multo nakita ko rin yung sakit na bumalatay sa kanyang mga mata.
Nakaupo ako dito sa ground, alam ko malapit lang sya dito. I wanted to say sorry to her. Halos hindi na ako pinatahimik ng konsensya ko after the confrontation. Naghiwalay na kami ng landas ng mga kaibigan ko pati na rin kami ni Demi, I realized that I am better of without them.
Palubog na ang araw, babalik na lang ako bukas. Hindi ako mawawalan ng pag asa na makita sya ulit.
Naglalakad na ako ng may taong ang bilis tumakbo at nabunggo sya sa akin.
"Oh my God, I'm sorry. Are you hurt?" Sya na nga ang natumba nagtatanong pa sya kung nasakyan ako. Pero ng makita nya ako nagulag sya at nawala ang expression sa mukha nya.
"I'm sorry." Sabi niya ulit at nagmamadaling umalis pero pinigilan ko sya. Pumiksi sya sa pagkakahawk ko.
"What do you want?"
"Please talk to me, I wanted to say sorry for what happened before. Hinanap kita after graduation pero nakaalis ka na pala."
"You came all along from the Philippines just to say sorry?"
"Yes."
"Nagsasayang ka lang ng pera, umalis ka na. Wala kang mapapala sa akin. Just pretend that we don't know each other. Hindi naman ako importante e, just go away."
"Kathrine, God knows na hindi ko yun gustong sabihin sayo. Sinabi ko lang yun para hindi ako mapahiya sa mga kaibigan ko. I admit, I was so selfish kasi inuna ko kung ano yung iisipin ng mga kaibigan ko sakin."
"Stop, just stop. Hindi mo naman mababawi lahat ng sinabi mo e, hindi na rin nun mababago kung ano ang nangyari sa buhay ko noon at higit sa lahat hindi na maibabalik ng sorry mo kung ano yung nawala sa akin. Kung mapapatawa kita babalik ka na ba ng Pilipinas?"
"No, dahil alam ko na napipilitan ka lang. I wanted to see the old you, yung bababeng laging nakangiti walang ibang inisip kundi ang mapasaya ako. That girl na nag iisip ng mga sweet messages at kahit alam nya na hindi ko sya mapapansin. I wanted yo see you smile again, the real smile."
Tiningnan nya lang ako at ngumiti ng mapait.
"That girl you knew before was gone a long time ago. You can't bring her back because she is dead. If you really feel bad of what you did , I'm asking you to please stay away from me." Pagkatapos sabihin nun ay tumakbo na sya.
Alam ko naman na sya ang nagpapadala sakin ng mga sulat noon. Nakita ko na sya minsan na naglalagay ng sulat sa windshield ko, hindi ko lang sya sinaway kasi nakikita ko sa kanya ang kasiyahan habang ginagawa yun. Alam ko na kilala ako during college, pero kahit kailan hindi lumaki ang ulo ko.
When Demi caught her, I have no choice but to act na hindi ko rin nagustuhan yung ginagawa nya. Yun ang malaking pagkakamali na nagawa ko, nakita ko kung paano sya sinampal ni Demi, na dapat pinigilan ko, pero hindi, dinagdagan ko pa ang sakit na nararamdaman nya sa oras na yon.
I was so stupid, that is why I promise to myself that I will never live this place without her forgiveness. I know that I feel something for her before pero pinipigilan ko lang ang sarili ko. And I will make things right this time.
