Miasto złamanych serc [ZAKOŃCZONE]

Rozdział trzydziesty szósty

Cztery lata później

Sophia

Przeszłam przez dom przystając na moment przy ścianie wypełnionej naszymi zdjęciami. Mieściły się tu wszystkie wspomnienia, które pragnęłam zachować na dłużej. Uśmiechnęłam się mimowolnie i zeszłam po schodach w dół.

-Wszystkiego najlepszego! - Krzyk i śmiechy zapełniły kuchnię. Zanim zdążyłam się zorientować co się dzieje Liam i Lucas biegli w moją stronę z rączkami i buźkami umazanymi czekoladą.

Pochyliłam się i rozłożyłam ręce żeby wziąć chłopców w objęcia.

-Dziękuję.

Pocałowałam ich w głowy i spojrzałam na Alexandra. Wylewał ciasto czekoladowe na blaszkę. Wyglądał seksownie w opinającej mięśnie czarnej koszulce i beżowych spodniach. Rzucił w moją stronę jeden z tych swoich wspaniałych uśmiechów, którymi darzył mnie każdego dnia. Włożył naczynie do piekarnika i podszedł do nas.

-Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, Skarbie. - Złożył na moich ustach leniwy pocałunek.

-Fuj! - Krzyknął Liam.

-Zamknąć oczy, łobuzy - rozkazał Alex.

Zaśmiałam się łapiąc swojego męża za twarz i przywierając do niego ustami raz jeszcze.

-Obrzydliwość - mruknął Lucas.

Alexander złapał chłopaków i posadził ich na wyspie kuchennej patrząc na nich z udawaną powagą, a mnie wręczył kubek z kawą.

-A mówiłem, że mieliście zamknąć oczy.

Dzieci zwijały się ze śmiechu, a ja nie mogłam powstrzymać swojego.

-Dziękuję chłopcy - powiedziałam przytulając się do boku swojego męża.

-Jeszcze nie dziękuj. Na niespodzianki przyjdzie czas - rzucił tajemniczo Alex.

Nie zdążyłam zapytać o co chodzi, bo w kuchni rozbrzmiał dzwonek telefonu. Alexander spojrzał na wyświetlacz i skrzywił się.

-Przepraszam, pora skrócić kogoś o głowę - mruknął i odebrał połączenie. - Czy ja nie wyraziłem się jasno wychodząc wczoraj z biura? - Zagrzmiał do słuchawki odchodząc. - Mówiłem, że macie mi nie przeszkadzać. Dzisiaj nie pracuje, bo moja żona ma urodziny. Chyba zatrudniam wystarczająco kompetentnych ludzi żeby poradzili sobie z problemami!

Zacisnęłam wargi powstrzymując śmiech. Przez ostatnie cztery lata wiele się zmieniło, ale pewne rzeczy pozostały takie same.

Jeżeli chodziło o dzieci - wywróciły nasz świat do góry nogami. Chłopcy byli cudowni, identyczni jak dwie krople wody i jednocześnie niesamowicie podobni do taty.

Alexander okazał się najwspanialszym na świecie ojcem i cudownym mężem. Wiedziałam, że możemy na niego liczyć, i że jesteśmy dla niego całym światem. Gdybym tylko o to poprosiła, uchyliłby mi nieba. Z rzeczy niezmiennych - w pracy nadal pozostawał bezwzględny i lepiej było mu nie zachodzić za skórę.

Ja przez ostatnie lata stworzyłam kilka szanowanych w branży projektów i zostałam kierownikiem biura projektowego w firmie, która rozwijała się w zastraszającym tempie.

Jeżeli chodziło o Storma zyskał nowego przyjaciela w postaci owczarka szwajcarskiego o imieniu Coco, a jego codzienną misją stało się pilnowanie Lucasa i Liama.

Żyłam życiem, o którym nawet nie miałam odwagi śnić.

Spojrzałam na drzwi za którymi zniknął Alexander i puściłam oczko do dzieci.