Thorns of Roses Gül Dikenleri - [TR]

Bölüm 7 - Devriye

Çok güzel bir geceydi. Gökyüzünde yıldızları ya da ayı örtecek bulutlar yoktu, bu yüzden Uğur Böceği yüzünde parlayan ay ışığının tadını çıkarabiliyordu. Bu kudretli küreyi görmek onu her zaman rahatlatıyor ve onu uyanık tutan tüm sorunlarını unutmasını sağlıyordu.

Bir şekilde bu ona mutlak huzur ve neşe veriyordu. Her zaman bunun annesi yüzünden olduğunu düşünmüştü. Küçükken, annesi ona masallar okurken, o ve annesi her zaman balkonda durup Ay'ı seyrederlerdi.

Bu, annesiyle ilgili en sevdiği anısıydı.

Ve aslında hatırlayabildiği tek anısıydı.

Annesini 11 yaşında kaybetmişti ve o zamandan beri annesiyle ilgili anıları zihninden silinip gidiyordu. Zaman her şeyi iyileştirir derler. Onun için bu sadece annesini giderek daha az hatırladığı anlamına geliyordu. Ama bu onu rahatlatmak yerine daha da çaresizleştirmişti. Annesinden kalan tek şeyi de kaybetmek istemiyordu.

Yine de Alya onun günlüğünü bulmuş olsa da açmaya, hatta dokunmaya bile cesaret edememişti. Korkuyordu ama nedenini söyleyemiyordu. Bunu babasına bile söylememişti. Bugünlerde yine normal davranmaya başlamıştı ve eğer ona annesinden bahsetseydi, eski haline döneceğini biliyordu - o zamanki tüm bağırış çağırışları ve agresif davranışlarıyla - ve bunu tekrar önlemek için her şeyi yapardı.

Bir hışırtı ve ardından gelen iniş sesi Uğur Böceği'ni düşüncelerinden geri döndürdü.

Uğur Böceği sesin geldiği yöne dönmeden, az önce gelenin kim olduğunu bilerek gülümsedi.

O Ay'a bakarken, arkasından biri "sinsice" yaklaştı ve iki deri eldiven gözlerini kapattı.

Bil bakalım kim?" - "gizemli" kişi kulaklarına fısıldadı.

Uğur Böceği cevap verirken sırıttı.

"Hmm... Dur tahmin edeyim! Benim sinir bozucu Kediciğim mi?" diye kıkırdadı ve onu bırakırken kara kedi döndü.

"Can sıkıcı mı? Küçük Benek, duygularımı incittin" kara kedi ellerini dramatik bir şekilde kalbinin üzerine koydu.

"Ahh, çok üzgünüm kedicik." Uğur Böceği kıkırdadı. "Ama bu sadece gerçek."

"Ha-ha-ha. Çok komik, değil mi?" kara kedi sırıttı ve asasına yaslanarak leydisine baktı.

"Her zamanki gibi Kedicik." Uğur Böceği Arc de Triumphe'ın kenarına otururken konuştu.

Burası her zaman devriyeye başladıkları buluşma noktasıydı. kara kedi ona burayı beş yıl önce, ortaklıkları başladığında göstermişti ve o da buraya hemen aşık olmuştu. Tüm şehri görebilecek kadar yüksekti, Seine Nehri bile oradan görülebiliyordu.

Burası onun en sevdiği yerlerden biriydi. Paris'i geceleri sokakların ışıklarıyla, özellikle de ay ışığıyla görmek onun için büyüleyiciydi. Ve tabii ki bu zamanları kara kedi ile geçirmek daha da güzeldi.