BEDEL[Sezon Finali]

SEZON FİNALİ♥︎ᴇᴠʟɪ̇ʟɪ̇ᴋ ᴛᴇᴋʟɪ̇ғɪ̇♡

Sezon final bölümüyle karşınızdayım. Herkese şimdiden iyi okumalar 💙 OKURKEN YORUM VE VOTE YAPMAYI UNUTMAYINIZ... Hadi canlar görüşürüz<>

BÖLÜM YİRMİ SEKİZ ♥︎ EVLİLİK TEKLİFİ♡

Karanlıktı...

Hiç bilmediğim bir ormanda tek başınaydım.

Bağırıyorum lakin kimse duymuyordu sesimi. Bu ormanda yolumu kaybetmiştim. Kendi etrafımda bakınıyor nerde olduğumu kavramaya çalışıyordum. Gecenin karanlığında ay'ın ışık huzmelerini ormanın derinliklerine vuruyordu bu sayede az da olsa etrafımı görebiliyordum.

Kalbimde garip bir his vardı.

Nedensizce kalbime ağrılar giriyordu. Sebebini bilmiyordum. Üstümde uzun ve bana bolca gelen siyah bir elbise olduğunu farkettiğimde şaşkınlıkla üzerime baktım. Hayatımda kesinlikle böyle bir elbisem olmamıştı ve hangi ara giydiğimi zihnimde ki hiç bir hatırada yoktu. Beynim işlevini yitirmiş hiç bir şey düşünemiyordu zihnim. Boğazım düğümlenmişti, yeniden bağırmak istedim fakat bağıramadım. Bir o yana bir bu yana giderken, yolu bulmak için ormanı derinliklerine koştum ama her yer aynıydı. Nereye gideceğimi, yolu nasıl bulacağımı bilmiyordum.

Bilinmezlik içinde kıvranıyordum.

Yutkundum derince. Son kez bağırmak için tüm gücümle "Ömer!" diye bağırdım. Korkuyordum. Beni bu karanlıkta bulmasını istiyordum. Çığlıkla çıkan sesim tüm ormana yayılmıştı.

Ömer neredeydi, ben neden buradaydım!

"Ömer..." dedim tekrardan. "Lütfen, nerdesin...?" sesim fısıltı şeklinde çıkmıştı.

Etrafıma delice bakınırken, karanlıkta olsa bir varlığın sülüetini gördüm. Oydu. Kim olduğunu görmüyordum fakat hislerim onu tanıyordu. Beynim o olduğunu düşünüyordu! Belki de oydu... Belki de hislerim yanılmıyordu...

Ormanın derinliklerinde, benden uzaktaydı.

"Ömer...!" diyerek bağırdım. Duymadı beni. O an beni duymasını deli gibi istedim.

Hıçkırıklarla ağlamaya başladım. Beni bırakıp gitmişti. Olduğum yerde düğülenmiştim ne bir adım ileriye ne de bir adım geriye gidebiliyordum. Sanki beni burada tutan hayali bir güç vardı. Ona doğru koşmak istiyordum fakat ayaklarımda prangalar vardı beni dinlemiyorlardı. Dizüstü yere çökerken, Çaresizliğime gözyaşı döktüm.

Başımı kaldırıp son kez toparlanmak için derin bir nefes aldım. Onu düşündüm. Ayağa kalkıp koştum. Başarabilmiştim.