No more | Ongoing

පටන්ගැන්ම

හුස්ම.... හුස්ම වැටුන පලියටම මිනිස්සු ජීවත් වෙන්නෙ නැහැ කියන්න ඒ වැටෙන හුස්ම වෙනුවෙන් එකම හේතුවක්වත් හොයාගන්න බැරි වෙද්දි මේ ජීවිතේ කොච්චර මහන්සි ද කියන්න මං තේරුම් ගත්තා .... තනි කලු පාට ලෝකයක් ඇතුලෙ මතක තියෙන කාලෙ ඉදන්ම මං ජීවත් උනේ හිතෙන් මැරි මැරි වෙද්දි මගේ හුස්ම විතරක් මාව ජීවත් කරවල තිබුනා ... දරාගන්න පුලුවන් උපරිමයි කියන තැනක් වෙනකන්ම මං දරාගත්තා.. ඒත්, අනේ මට දැන් තවත් බැහැ හරි මහන්සි කියල හිත කෑ ගහද්දිත් ඉවසන් හිටපු මම ඒ සීමාව තවදුරටත් නොරැකී බිදිලා යද්දි මං තීරණයක් නැතුවම ගෙදරින් එලියට බැස්සා ... එකපාරටම මං දැක්ක ලොකු කහපාට එලියක් මගේ පැත්තට ලං වෙනවා වෙද්දි ඒත් එක්කම මං ඇස් දෙක තද කරලා පියාගත්තා ...

ටීක් ටීක් ටීක්

මං ඇස් ඇරියෙ අමාරුවෙන් හරියට කවුරු හරි පොල්ලකින් ගහල වගේ ...මං ඉන්නෙ කොහෙද ආහ් මං... මේක හොස්පිට්ල් රූම් එකක් මං  හොස්පිට්ල් එකක්  ඇතුලෙ.... මං වටපිට බැලුවෙ හරි සිහියට එන්න මො ... මොකක්ද උනේ මං කොහොමද මෙතනට ආවෙ මේකෙ ඇදන් ගොඩක් තිබුනත් මං විතරයි එතන හිටියේ
අතේ කැනියුලා එකකුත් තියෙය්...

"අනේ මගේ මැණික උබට සිහිය ආවද දෙය්යනේ"

"..........."
එකපාරට කාමරේ දොර ඇරගෙන ආවෙ කෙල්ලෙක් මං ඒකි දිහා බලද්දි ඒ රතු වෙලා තිබුන ඇස් කදුලු පිරුන වගේ දිලිසෙනවත් එක්කම ඒකි කෑ ගහගෙන දුවගෙන ආවෙ මගේ ලගට නෙවෙයු ඇගට... අම්මෝ හුස්ම ...සිහිය ආවද ඇහුවට මෙහෙම තද කලොත් නම් ආපු ටික ආයෙ යයි... ටිකකින් ඩොක්ටර් කෙනෙකුත් ඇවිත් අර කෙල්ලට මොනාදෝ කියල රිපෝර්ට්ස් වගේකුත් දීලා මාවත් බලල හිනාවෙලා මගේ ඔලුවත් අතගාල යන්න ගියා..

ඒත් මං කල්පනා කලේ ඒ කවුද කියල ...
දෙයියනේ මට අමතක උනාද... ඒ කොහොමද ඒ මගේ එක ම යාලුවා... මගේ සතුටෙදි නැතත් මගේ හැම දුකකදිම කෙල්ලෙක් විදිහට නොකරන්න ඕනිදේවලුත් මං වෙනුවෙන් කරපු මගේ මෙලී...
වෙලාවකට ඒකි මට අම්මෙක් උනා වෙද්දි තව වෙලාවකට ඒකි මට මගේ හොද ම බෙහෙතත් උනා....

" ඇයි බන් මේ වගේ මෝඩ වැඩ කරන්නෙ උබට මොලයක් නැද්ද බූරුවෝ
දැන් බලන් හිටපන් කටත් ඇරන් මෝඩ මී හරකා දැන් බලපන් උබ හිටපු විදිහ මාව මැරුවෙ නැති එක විතරයි උබට උබව එපා උනාට ඕනි අය ඉන්නවා අඩුම උන් ගැනවත් හිතපන් කාලකණ්ණි වැඩ නොකර ..."