No more | Ongoing

දහතුන්වෙනි කොටස

"සුදු අයියේ , මං මෙහේ"

"මං මෙහේ තුදු අයියේ"

"ඒයි එයා මගේ සුදු අයියා ඔයාගෙ නෙවෙයි"

" අහ් අල්ලග....ආආව් හ් අම්මෝ කොන්ද... දෙයියනේ කව් අහ් ම්...මෙලී"

අද උදේ ඉස්කෝලෙ ගිහින් ටිකක් වේලාසන ආවෙ ඉස්කෝලෙ ස්පෝ'ට්ස් ප්‍රැක්ටිස් නිසා පන්තියෙ බල්ලෙක්වත් නැති වෙද්දි ... එහේ වගේ නෙවෙයි මෙහේ ඉස්කෝලෙ ශෙඩුල් එක එහෙම මාර වෙනස් ගොඩක් ලමයි එහෙමත් නෑ කලින් කිව්වොත් වගේ හැම මැත්ස් බයෝ ලමයි හිටියත් පිසික්ස් වලට ගුරුවරයෙක් නෑ... ඒත් එයාල ක්ලාසස් වලින් ඒවා කවර් කරගන්න නිසා ලොකුවට අවුලක් නැහැලු.... චිත්‍ර වගේ... චිත්‍ර නම් ඉතින් ඒලෙවල් වල එක්කෙනයි දෙන්නයි උනාට ඕලෙවල් වල නම් ඉන්නව බර ගානක්.... ජැපනීස් උනත් එහෙම ම තමයි.... ඉතින් අද ඒලෙවල් ඕලෙවල් වෙනසක් නැතුව ග්‍රව්න්ඩ් බහිද්දි මං ඉදලත් වැඩක් නැති එකේ ලොකු සර්තුත් කිව්වම මායි තව මිස්ල සර්ලා පස් හය දෙනෙකුයි පර්මිශන් අරන් ගෙදර ආවා...

දැන් ඉතින් මේ ආපු වෙලේ ඉදන් මේ ඕලෙවල් කරන පොඩි එකියි ලග ගෙදරක හැමදාම වගේ නැතත් නිතරම වගේ මෙහේ දුවන් ඇවිත් මාව මැදිකරන් චූටි එක්ක රන්ඩු අල්ලන බටු ඇටේකුයි එක්ක මාකෝපෝලෝ කර කර හිටියෙ.. දැන් හවස පහටත් කිට්ටුයි හැබැයි.... ප්‍රැක්ටිස් නිසා විනුද් තාම නෑ මාමා නම් ආවා එකහමාරටම...

කතාවක් තියෙය්නෙ කොච්චර ලොකු උනත් තමාගෙ ඇතුලාන්තයේ ජීවත් වෙන පොඩි එකාව පරිස්සම් කරගන්න කියල මෙච්චර දවසක් නම් ඕක මට වැඩක් තිබ්බෙත් නෑ මතක තිබ්බෙත් නෑ.. මළකදක් විතරක් ඇරුනම පරිස්සම් කරන්න මොකෙක්වත් මගේ ඇතුලෙ හිටියෙත් නෑ... ඒත් දැන් මන්දන්නෑ මං ගොඩක් ලොකු වෙලත් ඒකත් කොල්ලෙක් වෙලත් මෙහෙම පොඩි එකෙක් වගේ පොඩි උන් එක්ක සෙල්ලම් කරන එක... හිතන්න ගියොත් මටම පුදුමයි... සමහර විට පොඩි කාලෙ ඉදන්ම මගෑරුන මාව මං හොයන්න හදනවදෝ හිතුනා...

ඉතින් දෙයියනේ කියල මුං දෙන්නමේ අහිංසක මගේ ඇස් ගැටගහල මෙහේ මෙහේ ගගා ගේ වටේ දුවද්දි ගල් මුල් වල වැදිල බිම පතබෑවෙයිදෝ හිත හිත අත් දෙකත් දික් කරන් වටේ කැරකුනා වෙද්දි ගිහින් කාගෙදෝ ඇගේ වැදුන ගමන් මං ගැනම ඇති උන ආඩම්බරය පිරුන හැගීමත් එක්ක තද කරල අල්ලගන්නවත් එක්ක ම ඒ මනුස්සයත් එක්කම දෙයියො බුදුන් සිහිවෙන්නම බිම පතබෑවුනා....