No more | Ongoing

හතරවෙනි කොටස

  සුපුරුදු විදිහට හැමදාම වදින එලාර්ම් එකේ සද්දෙට මං ඇස් ඇරියා....
අමුතුයි වෙනදට වඩා ...
ඒත් ඒ වෙනදට දැනෙන මූසල හැගීම දැනුනෙ නෑ... මං ටිකක් වෙලා එහෙමම ඇදේ ඇද විට්ටමට හාන්සි වෙලා මේ වෙනකන් උන දේවල් කල්පනා කලා ...

තා..ත්තා මට තාමත් ඒ ඇහුන දේවල් විශ්වාස කරන්නද කියල හිතා ගන්න බැහැ .... මං දන්නව තාත්තගෙ චරිතෙ හොද එකක් නෙවෙයි කියන්න වගේම එයා මං ගැන ආදරෙන් හොයල බැලුවෙවත් කිසිම තැනකදි මං වෙනුවෙන් හිටියෙවත් නෑ කියන්න.. හැම වෙලාවෙම වෙන පුංචි ම අත්වැරද්දකටත් එයා කේන්ති ගත්තු තරම ටම මගේ ඇගේ තද රතු පාට මා'ක්ස්  තිබ්බ කියන්නත්... ඒත් එයා මට අඩුපාඩුවක් තිබ්බෙ නෑ අන්න ඒකටයි මට උගන්නපු එකටයි අම්ම කියන කෙනා මාව ඇතෑරියත් මාව අනාතයෙක් නොකර අතෑරපු නැති එකයි නිසා මොනදේ කලත් මට ඒ මනුස්සය ට වයිරකරන්න බැරි වේවි ... එතකොට සමාවක්ද... නැහැ ....හිස් හැගීමක්....ඒක හරියට අලුපාට ලොකු හිස් තැනක් පිරුනු හැගීමක්  හරියට මගේ මුලු ජීවිතේ ම වගේ....

ඒත් ආපහු මං ජීවිතේ පටන් ගන්න ඕනි...
අලු පාටයි රතු පාටයි ජීවිතේම කරගන්න තීරණේ කරපු මං අදින හැම චිත්‍රයක්මත් පාට උනේ අලු පාටිනුයි රතු පාටිනුයි වෙද්දි කවදාවත්ම  වෙන පාටකට ඉඩක් නොතිබුනු මගේ ලෝකෙ ඇතුලෙ තවදුරටත් මගේ ජීවිතේ ඇතුලෙ ඉඩක් නැතත්  මගේ පාට පෙට්ටිය ඇතුලෙ මගේ චිත්‍ර ඇතුලේ මං අනිත් හැම පාටකටමත් ඉඩ දෙන්න තීරණේ කලා......  ගුරුවරයෙක් විදිහට

ඔව් මං ලබන සතියෙ ඉදන් ම මේ ගමේ ඉස්කෝලෙ චිත්‍ර ගුරුවරයෙක් විදිහට වැඩ භාර ගන්නවා... ඒකට කාට පිං දෙන්නද කියල මට හිතාගන්න බෑ.... හේතුවක් ඇතුව හරි නැතුව හරි වාසියකට හරි නැතුව හරි මේ එකපාරටම මගේ මාම කියල ඇවිත් මට නවතින්න ඉඩත් දීලා මාව එයාලගෙම පවුලෙ කෙනෙක් කරගන්න හිතපු මාමට ද.... නැත්තන් මෙච්චර දවසක් උන්නද මලාද නොබලපු ඒත් එක්පාරට මගේ හීනෙට උදව් කරන්න හිතපු අම්මටද . ....නැත්තන් කලින් නොවදිනා වැදුම් වැදලා campus එකේ ප්‍රොෆෙසර් කෙනෙක් වෙන්න ඉඩ හදාගන්න වෙලත් මේ එකපාරටම මෙහෙම ආපු එක දැනගෙනත් මුකුත් ම නොකියපු තාත්තා කියන මනුස්සයටද කියල ....