No more | Ongoing

දොළොස්වෙනි කොටස

මං එතනින් එන්න හැදුවෙ ඇත්තටම හරියටම ඇයි කියල හේතුවක් නොදන්න කේන්තියකුත් එක්ක ... ඒත් මාව නැවතුනා වෙද්දි මට දැනුන මගේ අත තද වෙලා තියෙන ඒ අත වෙව්ලනව කියන්න..... ඒත් එක්කම එයා මේ මොකක්ද කියන්නෙ කියල මට තේරුම් ගන්න බැරි වෙද්දි ඒ කටහඩේ පවා තිබුනෙ මොකක්දෝ බයක් වග තේරෙද්දි මං ඒ දිහාවට හැරුනා

"මොනාද ලමයෝ මේ කියවන්නෙ .... ම්.... මං....මං කොහේ යන්නද... ඔ ඔයා මොකක් හරි අවුලකින් නම් ඉන්නෙ ඇයි දෙයියනේ කට ඇරල් කියන්..."

"මං ඔයාව ටිකකට තුරුල් කරගන්නද මාවි"

"ආහ්"

නෑ මං බලන් හිටියෙ නෑ... එයා කියපු පරක්කුවට මං ගිහින් එයාව තුරුල් කරගත්තා අනේ මන්දා තුරුල් කරගත්තා උනාට තුරුල් උනා වගේ.. නෑ නෑ මං කොට නෑ... මූ හෙනකදය වගේනෙ...

ඒත් එක්කම ඒ අත් දෙකත් මාව හරිතදට බදාගත්තෙ හරියට මං පැන ල යයි වගේ තදට වෙද්දි වචන න්ැතුවම හරි සැහැල්ලු හුස්මවල් පහත වැටෙනව කන ලගින් දැනුන....දන්නවද ඒක ජීවිතේ පලවෙනි පාර මම ම ගිහින් පිරිමි කෙනෙක්ට තුරුල් උන එක...  මං තාත්තටවත් මතක ඇති කාලෙක තුරුල් වෙලා නෑ තුරුල් වෙන්න තියා අඩුම සුහදව වචන දහයක් කතා කරලවත් නෑ....හරි උනුහුමයි.... ඒ පපුව හරි සද්දෙට ගැහෙනවා ...... ඒත් එක්කම මගේ පපුවත් මහ හයියෙන් ගැහෙනව හරියට එලියය පනින්න වගේඑ.....

කොච්චර හංගන් ඉන්න හැදුවත් මේ ගෙවුන මාස දෙකහමාර ඇතුලෙ මගේ හිත හැමදාම මගෙන් අහපු දෙයක් තිබුනා වෙද්දි දැනුත් හිත කෑ ගහල ඒ දේම මගෙන් අහන ගමන් උන්න...

ඒත් මං බයයි ..... මට ඕනි නෑ ඒකට උත්තරයක් ... මොකද ඒ හම්බෙන උත්තරේකට පුලුවන් යන්තන් හිත පිරුන ඒ මොකක්දෝ නොදන්න හැගීම මාවත් එක්කම දූවිල්ලක් කරල දාන්න...ඒක බිදෙනව වගේ නොවෙද්දි මට මොනව උනත් ඒ පීදෙන හැගිම අන්තිම වෙනකන් මං ලග පරිස්සම් කරගන්න මට ඕනි කියල මගේ හිතම බැගෑපත් වෙන ගමන් හිටියා....

යන්තන් ගහපු පොදත් එක්කම විනාඩි ගානක් තුරුල් කරන් හිටපු උණුහුමෙන් මිදුන මං චූටිව මතක් උන පමාවට විනුද්වත් ඇදන් ගෙදර දිව්වා වෙද්දි රෑට බතුත් කාලම යන්න ඉන්න කියපු  නැන්දගෙ  ආරාධනෙත් එක්ක නැවතිලා හිටපු සහෙල් එක්ක හයහමාර විතර වෙනකන්ම චිත්‍ර ඇදල රෑට කන්න මේසෙන් වාඩි වෙනකන්ම ත් විනුද් හිටියේ මගේ කාමරේටම වෙලා ගනන් වගයක් හද හද වෙද්දි මගේ හිත ආයෙත් අර ප්‍රශ්නෙම අහන ගමන් උන්නා.....