Gaye: matematik testin olayım saatlerce bakışalım.
Gaye: ya da bakışmayalım saatlerce çöz beni
Gaye: çarp, böl, topla, çıkar
X: olur bebeğim sen yeter ki iste
Zorba bir kız düşünün. Bu kız kural tanımak bilmeyen varlıklı bir ailenin tek kızı. Eg...
Bu bölüm bir tık gayenin aslında kim olduğunu öğreneceğiz. İç çözümlemeye daha gelmedik bu arada. Şu an gayenin ne yaşadığını tam aklınızda kavrayamamış olabilirsiniz. Ama bu bölümde biraz daha oturacak. Gayenin psikolojisine daha çok inmek istiyorum. Çünkü bu hayatta gaye gibilerden çok var. Onun için bir sonraki bölümlerde gayeyi tam olarak anlamış olacaksınız. 🥰Aynı zamanda hikayeye yeni karakterler gelmiş olacak.
Şu zamana kadar hiç sınır koymadım ama artık koymak istiyorum çünkü okunmaz sayıları gittikçe azalıyor bu durumda benim yazma hevesimi kırıyor. 😔
‼️ Hikayenin okunma sayısı 12.000 olduğunda yeni bölüm gelecek.‼️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~
Karanlıktaydım. Bir o kadar da yalnızdım. Hata yapıyordum, bunu da biliyorum. Ama kendime engel olamıyorum. Küçükken yalnız kalan çocuklarla birlikte oynayan bendim. Onlarla arkadaş olmak beni mutlu ediyordu. Ne oldu da bu hale geldim. Beni buraya getiren neydi?
Yataktan kalkmaya çalıştım. Başarılı olmuştum çünkü vücudum yeterince yorgundu. Kendime bakmak istemeden aynanın önünden öylesine geçtim. Perdeyi araladım ve gözüke giren güneşle birlikte gözümü kapattım. Beynimde oluşan çınlama kulaklarımı kapatmaya yetti. Ellerim ile kulaklarımı kapattım.
Bilmiyorum kaç gündür gün ışığı görmediğim. Tel bildiğim günlerdir yataktan çıkmayıp yemek yemediğimdi. O gün eve gittiğim zaman babam alel acele şehir dışına gitmişti. Evde kimse yoktu.
Gözlerimi yavaşça açıp ellerimi kulaklarımdan çektim. Beynimdeki çınlama geri gittiğinde nefesimi rahatça verdim. Banyoya doğru yavaşça ilerledim. Aynanın karşısına geçtiğimde yüzümü a buçuk tahmin edebiliyorum. Aynaya bakacaktım çünkü bu halde daha fazla yaşayamazdım.
Banyonun kapısını açıp aynanın karşısına geçtim. Kapının kolunu bırakıp elimi yüzüme götürdüm. Nefesimi sakince verip sol gözümden akan yaşı bıraktım.
"Çok çirkinim. Hiçbir zaman güzel olmadım ben. Hep eksiktim." Dedim kendi kendime. Sabunluğu aynaya fırlatıp camı buzla tuz ettim. Parçalardan birini elime alıp sıkıca parmaklarıma sardım. Kırık camlardan bir tanesinde sadece yüzünün bir tarafı gözüküyordu. Gözlerimden akan yaş durmuyordu.
Ellerim ile gözümü kapattım ve daha içten ağladım. Tekrar aynaya bakmamak için eğilip elimi ve yüzümü yıkadım. Banyodan çıkıp yatağa yöneldim. Ya uzanıp tekrar bu melankolik halimde takılacaktım ya da toparlanıp ışıldayan hayatıma geri dönecektim. Telefonum çalmasıyla arayan kişiye baktım. Belki de günlerce arayanım olmadığı için sevinmiştim.
