Kod Adı: ALTÜST

(21): Şüpheli

Bana psikopatça gülümseyen Berkayın yanına doğru yürüdüm.

"Neden her yerde karşıma çıkıyorsun?"

"Bu durumdan memnun değil misin?"

Gözlerimi devirdim.

"Ne işin var burda?"

Kahkaha attı

Ne yapıyordu mezarlıkta gülen ilk kişi olarak tarihe geçmeliydi. Cenaze az ötemizdeydi umarım duymamışlardır,

"Nerde olduğumuzun farkında mısın? Neden gülüyorsun psikopat gibi"

"Farkındayım o yüzden gülüyorum"

Gerçekten bu çocuğu anlamak zordu.

"Bence değilsin, mezarlıkta gülmekte ne demek?"

Kocaman gülümseyerek yanıma yaklaştı.yağmurda ıslanmış saçlarımdan bir tutam alıp kulağımın arkasına sıkıştırdı. Başımı geri çektim,

"Neden burda olduğunu açıklar mısın?

Tekrar bana yaklaştı nefesini kulağımda hissetmiştim, sessizce kulağıma şunları söylemişti,

"Babamın cenazesine gelmem yasak mı?"

Onu sertçe ittim,

"Baban mı?"

Berkay babası tarafından vurulduğunu söylemişti yoksa...

Gözlerim faltaşı gibi açılmıştı,

"Sen! sen yaptın değil mi? Bu yüzden çağrıyla arkadaş oldun ve evimizi öğrenmeye çalıştın çünkü babanın bizim evimizin güvenliği olduğunu biliyordun "

Dişlerini sıktı çenesinde ki kaslar seğirmişti.

"Sırf babam tarafından vurulduğum için suçlu benim değil mi? Şimdi ise cenazesini uzaktan izliyor olmam da beni şüpheli kılıyor"

Yanıma yaklaşıp konuşmaya devam etti,

"Ama Açelya şunu asla unutma ben babam kadar düşecek bir adam değilim"

Söylediklerini düşünmüştüm,

"Benden sana inanamamı bekleme sana güvenmiyorum tamam mı!"

Tam gitmek için hazırlandığımda kolumu tuttu sıkıca kurtulmaya çalıştım ama bırakmadı,

"Ama tüm şüpheler Atlası gösterirken,
Onu suçladığımda neden bana kızdın! Şimdi de sen beni suçluyorsun!"

Diyerek bağırdı. Haklıydı bir yandan onu suçlamasına izin vermemiştim şüphelerine rağmen. Şimdide o şüpheliyken onu suçlamam ne kadar doğruydu?

Sadece onu izledim, söyleyecek bir şey bulamamıştım yağmur altında öylece birbirimize bakıyorduk. Kendince haklıydı tam ağzımı aralayıp konuşacakken,