DISAPPEARING CHILDREN

ROZDZIAŁ 6 - WRAK CZŁOWIEKA

Byłam w drodze do mieszkania Ashley. Jej wiadomość o tym, że jej córka tak nagle zniknęła mnie bardzo przeraziła. Do głowy przychodziło mi tylko jedno. Że to właśnie grupa tych ludzi mogła porwać Destiny.

Zaparkowałam pod jej domem i szybko wyszłam z auta. Była ciemna, ale za to ciepła noc. Zegar wskazywał dwadzieścia minut po północy. Głośno zapukałam do drewnianych drzwi, a już po chwili ukazała mi się w nich znajoma blondynka. Wyglądała jak wrak człowieka. Jej twarz była cała mokra zapewne od wylanych tysiąca łez, a pod oczami znalazły się wory. Podbiegłam do zrozpaczonej przyjaciółki i mocno ją do siebie przytuliłam. Potrzebowała teraz wsparcia drugiej osoby i jej bliskości.

- Jennifer tak bardzo cię przepraszam – wyjąkała. – Obiecałam, że nic jej się nie stanie.

- To nie twoja wina – westchnęłam. – Być może tak miało właśnie być.

Dziewczyna jeszcze bardziej zaczęła płakać, a ja razem z nią. W końcu obie straciłyśmy swoje dzieci.

- Chodźmy do środka. Tam porozmawiamy na spokojnie – zaproponowałam. Ash kiwnęła głową i pokazała gestem ręki, abym udała się do salonu. Kątem oka widziałam jak zamyka drzwi na klucz i upewnia się, że dobrze to zrobiła.

- Kawy? Herbaty? – podciągnęła nosem.

- Wiesz, że nie przyszłam tu na nowe plotki, a na poważną rozmowę – rzekłam poważnie. – Dobra, usiądź.

Poklepałam obok siebie miejsce, a zaraz na nim znajdowała się blondynka. Zwróciłam wzrok ku niej, jednak ona nie zamierzała zrobić tego samego. Bez żadnych emocji wpatrywała się w podłogę. Zaniedbane już trochę włosy zasłaniały jej zmasakrowaną twarz. Postanowiłam, że to ja zacznę rozmowę.

- Gdzie byłaś w... - zawahałam się. W moim gardle powstała ciężka gula. – W tamtym momencie jak, no wiesz.

- A gdzie mogłam być? – wyszlochała. Było mi jej nadzwyczajnie w świecie szkoda. – Leżałam w łóżku jak nigdy nic, smacznie sobie śpiąc. Obudziły mnie krzyki Destiny.

Dziewczyna odważyła się na mnie spojrzeć. Jej oczy nie wyrażały niczego. Zawsze widziałam w nich spokojny ocean. Wiedziałam jednak, że w jej myślach dzieje się potężny sztorm.

- Nie przybiegłaś na czas, prawda? – wyszeptałam z przejęciem, że tym pytaniem mogę jeszcze bardziej odstraszyć przyjaciółkę.

- Nie – powiedziała. Ta wypowiedź jeszcze bardziej mnie zakuła w serce. Nie zdążyła. Ja też nie zdążyłam. Nikt nie zdążył.

Siedziałyśmy w ciszy. Nie była ona jednak niezręczna. W tej chwili porządkowałyśmy sobie w głowie własne myśli. Zastanawiało mnie jedno pytanie. No dobra może dwa. Czy Jacob i Destiny się spotkali? Czy są jeszcze żywi? Na samo ostatnie pytanie w kącikach oczu pojawiły mi się łzy. Łzy rozpaczy. Że mogą nie żyć, a my naiwne robimy sobie tylko nadzieję.

- Wiesz, że policja z tym nic nie zrobi? Musimy zamoczyć w to swoje ręce – zaszlochała. My tym bardziej nic nie zrobimy.

- Wiem – przełknęłam głośno ślinę. – Muszę ci coś powiedzieć.

Ashley nagle tak jakby się ożywiła. Wyprostowała się z oczekiwaniem na moją wypowiedź.

- Co takiego? – przetarła swoje oczy, które zdążyły się zrobić już czerwone.

- Ostatnio zostałam tak jakby ,,porwana'' – zrobiłam cudzysłów palcami. Blondynka wytrzeszczyła oczy ze zdziwienia dalej intensywnie się we mnie wpatrując. – Obudziłam się w nieznanym mi budynku. Za biurkiem siedziała zamaskowana postać, którą jak się okazało był mój wujek, ale nie wiem czy to prawda. Powiedział, że chce mi pomóc odnaleźć Jacoba. Zgodziłam się.