Lifeless Sea (GL)

Epilogue

Trigger Warning: vulgar words, self-harm⚠️

READ THIS STORY AT YOUR OWN RISK.

Kahit na malakas ang ulan ay nagdrive pa rin ako papunta sa sea side. I called ate Arissa pero the cafe was closed. Hindi ko alam kung saan pupunta si Sea. Sobrang lakas ng hangin at ulan at kasabay ang mga pagkulog. She was aftaid of thunderstorms. She was scared of the sound of loud storm noises.

Bumaba ako ng sasakyan. Wala akong paki-alam kung magkakasakit ako sa lagay na 'to. The strong waves, cold breeze, and the loud grief of the storm made the place so dangerous.

I saw a figure of a girl near the sea shore, I ran towards her to hold her wrist.

"Sea!" I shouted but she didn't hear me
"Bakit ka nagpapa-ulan?!!"

"Teka, ano to-" hawak ko ang pulsuhan niya na maraming linyang punong-puno ng dugo. Pati na rin sa leeg ay may bakas ng kung anong tali. She tried to kill herself, AGAIN.

Binuhat ko siya papunta sa kubo ngunit nagpupumiglas ito.

Inalis niya ang pagkakahawak ko sakaniya at akmang tatalikuran ako pero pinigilan ko siya.

"Don't leave me, I'm begging you don't do this to me. I'm so sorry for leaving you like this. I'm so sorry if you needed to do this to yourself. I swore to my life, that I would save you from the pain I caused." I said and hugged her

Tinignan niya ako gamit ang mga mata niyang walang buhay. Hindi siya ang Sea na kilala ko, hindi siya yung minahal ko, biktima ng malupit na mundo ang taong nasa harap ko ngayon.

Tanging buhos nang malakas na ulan at hampas ng delubyong alon ang bumabalot sa aming dalawa.

She tried to run again but I wouldn't let her.

"Bitaw" malamig na wika niya pero hindi ako nakinig.

Alam kong kapag bumitaw ako, hindi ko na siya mahahawakan ulit, hindi ko na siya mararamdaman ulit.

"Don't do this to me, Sea." I plead.

"Huwag mo naman akong pahirapan, parang awa naman oh, 'wag mo naman iparamdam sa'kin 'to." Puno ng luha ang mga mata ko, my sight started to become blurry.

I don't want to let her go. Am I selfish?

Kitang kita ang dugo sa puti niyang damit, pati sa kaniyang binti ay may tumutulong dugo, I noticed that there were also cuts on her hips.

Ganito ba siya kasobrang pagod? Masyado ba akong makasarili para bitawan siya.

Mas lalong lumakas ang ulan, nanatili akong nakatayo habang hawak ang kamay niya.

"Wag kitang iwan? But you abandoned me in the first place, Katniss. You've fucking left me hanging. You let me suffer alone. You left me in the dark, the place I hate the most, but I don't hate you for that, because you know that I love you." Her voice cracked.

Ramdam ko ang sakit sa mga salitang binibitawan niya.

I want to hug her and say how sorry I am. Her pain stabs me, her words are killing me slowly.

"Uwi na tayo?.." malambing kong sabi, this is enough for now. The pain is too much for both of us.

Masyado akong selfish para hindi isipin ang nararamdaman niya. Nabulag ako sa past at galit. Lahat ng sakit na natatanggap ko ay hindi niya 'yon ibinibigay.

"Baka magkasakit tayong pareho, iuuwi na kita." I told her

"Stop acting like you care, Kat. Can you please let me rest?? Kasi ako, pagod na ako. Pagod na akong makinig sa mga boses na nagsasabing dapat na akong mawala kasi wala na sila, wala ka na. Sa mga boses na bumubulong na tama na, kasi kahit ang sarili ko ay hindi ko na rin maintindihan. Kada titignan ko yung sarili ko, ang nakikita ko lang ay mga linya at sugat na nagsasabi na wala na talaga. Yung mga dugong 'to? wala pa 'to sa kalahati ng nararamdaman ko..."

"Takot na takot ako nung hindi kita makita, hindi kita mahanap sa mga panahong kailangan kita." Huminto siya saglit at tinignan ako sa mata, alam kong pagod na siya, pero hindi ko kayang mawala siya.

Alam ko kung pinipilit niya lang na ngumiti, alam ko kung ano ang totoo sa hindi. Sea proved to me that everyone can hide their pain para lang hindi maka-abala ng iba. Ugali niyang hindi humingi ng tulong sa mga kaibigan niya. I know, I deeply understand kung saan siya nagmumula. Alam ko sa tuwing hindi niya na kaya.

"You're my medicine, yet you caused me pain. You were my escape, yet you locked me up in this situation I'm afraid of. "

"Am I selfish to end my suffering? Pain distracts me, my body wants to be cut, my head wants me to die, and my heart wants to stop beating, but that doesn't mean I'll stop loving you." She said. She was helpless.

"I'm sorry for leaving you like this, Katniss." That was the last word I heard from her.

Lumusong siya sa tubig dagat pero hindi ito nagpapigil. We were both in the Sea. Sobrang taas ng tubig, ang malalaking alon ay tinatangay ang bawat katawan namin kung saan. I closed my eyes and tried to find Sea but I couldn't dahil na rin sa dilim. Inipon ko ang natitirang lakas ko para sumisid ulit. I need to save her, she needs to survive. We both need to survive. Dahil sa lakas ng alon at ulan, sobrang dilim pa ng kalangitan ang tanging nais ko lang ay ang makita siya.

"Sea! Waverine! Where are you?!" I couldn't stop my tears from flowing. I can feel my energy decrease.

"M-mhal na mahal kita, Sea.. tangina mahal kita sobra 'wag mo naman akong iwanan. Ikaw nalang ang meron ako. Please stay alive, I'll find you..." My voice cracked, hirap na hirap akong makakuha ng hangin dahil sa tuwing iaahon ko ang katawan ko ay pinapalubog ako ng malalaking alon.

Walang tigil ang pagbagsak ng ulan at ang paghampas ng malalaking alon. Sobrang hirap gumalaw. Malayo na kami sa dalampasigan.

I saw her body floating ngunit mas malayo 'yon sa'kin. Lumangoy ako papunta kung nasaan si Sea. I got her body but the waves smashed me. I tried again and again hanggang sa mapunta kami sa malalim na parte ng katubigan. I'm drowing. Pinilit kong mapuntahan siya. Hawak ko ang kamay niya at niyakap papunta sa'kin.

Tinignan ko ang mukha niyang wala nang buhay. Maputla at walang bakas ng paghinga.

"I promised to save you.. I promised that I'll choose you but I failed." Yakap ko ang katawan niya habang tinatangay kami kung saan.

Sa huling pagkakataon ay hindi ko na siya bibitawan pa.

I couldn't feel her heart beat anymore.

Tila nanlalabo ang aking mga mata, I'm fighting the urge to close my eyes pero hindi ko na talaga kaya. I wish I could save her one last time.

Nalulunod ako sakaniya sa parang kaya kong huminga.

I saw beauty in the storm, I felt peace in the darkness, I saw a glimpse of kindness in anger, and I recognized perfect flaws. I chose to embrace her more. In my eyes, she can shine endlessly regardless of how broken she is.

Pulling her onto me and feeling the waves of her stories made me love her the deepest utmost I could until the day I couldn't see the Lifeless Sea anymore.

End

Author's Note: The first story I've made is now reach its final chapter. Thank you for reading. I appreciate my readers even those silent readers. I hope you enjoy my work :))

⚖️

Parate nga po, tingin ako kung same tayo sa taas
Pain level:
Kilig level: