LEYÂL

4 - ✦

⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⋆
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀

23 Kasım 2007

"Gediz ve Beha kavga etmeyi kesin artık!"

Kutal daha 12 yaşında olmasına rağmen kardeşlerinin üzerinde hakimiyet kurmuş, babasının söylediklerini yapmaya çalışıyordu.

Evin otoritesini sağla. Sorun çıkmasın. Kimseye zarar gelmesin.

Artık otoritenin ne demek olduğunu biliyordu Kutal.

Daha iki küçük kardeşi yetmezmiş gibi bir bebek daha geliyordu aralarına. Ardınç bunun için çok heyecanlıydı. Yerinde duramıyor sürekli abisinin koluna yapışıp "Abi nerede kaldılar? Babamı arayalım" diyip duruyordu.

Beha ve Gediz ise daha çok küçüklerdi. Beha 2, Gediz ise 4 yaşındaydı ve ciddi anlamda anlaşamıyorlardı. Daha eve gelecek küçük bebekten haberleri bile yoktu.

Kutal ise her şeyin farkında olan tek çocuktu. Kardeşleriyle her zaman ilgileniyordu. Küçük kız kardeşiyle de ilgilenecekti. Onunla oyunlar oynayacak, okula götürecekti. Hatta belki de kız kardeşinin saçlarını örebilir diye babasının telefonundan örgü videoları izlemişti.

Kutal'da en az Ardınç kadar heyecanlıydı.

Babası gibi koyu saçlara, koyu gözlere sahipti Kutal. Bu yaşında bile babası gibi uzun boylu olacağı belliydi. Kıvrak zekası babası tarafından keşfedilmemiş olsa da şimdiden öğretmenler arasında konuşuluyordu. Yaşına göre olgun bir çocuktu Kutal. Öyle olmak zorunda kalmıştı. Kardeşleri için erken yaşta büyümüştü. Evin ilk çocuğu olduğundan bazı gerçekleri daha çabuk kavramıştı. Kendi yaşadıklarını kardeşlerine yaşatmayacaktı.

Anneleri kardeşlerini her terslediğinde onlara sarılacak, annelerinin bugün kötü gününde olduğunu söyleyecekti.

Ya da babası ne zaman eve kanlı elleri veya gömlekleriyle geldiğinde, bunun boya olduğunu söyleyecek, belki de en imkansız şeyi sallayarak babalarının resim çizdiğini söyleyecekti.

Annesi ve babası her kavga ettiğinde kardeşlerinin kulaklarını kapatacak, başka odaya götürüp onlarla ilgilenecekti içindeki korkuyla.

Babaları her yüksek sesle ona bağırdığında kardeşleri korkmasın diye sorun olmadığını söyleyerek gülümseyecekti.

Bu ev kabustu.

Bu evde çocuklar yaşamamalıydı.

Fakat Kutal kardeşlerini güzelce büyüteceğine inanıyordu.

Hem babası ve annesini seviyordu. Onların da çocuklarını sevdiğini biliyordu.

Babası asla onlara zarar verecek bir şey yapmaz, izin vermezdi.

Anneleri hep yanlarında olacaktı. Buna inanıyordu Kutal.

"Abiiii Behaaa benim vurduuu!"

Gediz'in küçük elleri kafasında, koşar adımlarla ağlayarak yanına geldiğini gördüğünde derin bir nefes aldı Kutal.

Asla bitmeyecek ve bu kardeşler asla büyümeyecek gibiydi Kutal için.

Dizlerinin üstünde eğilerek kardeşine yanaştı ve açık kahve saçlarına ellerini koyarak başını okşadı.

Hâlâ içli içli ağlayan kardeşine sarılarak saçına küçük bir öpücük bıraktı.