Rainbow After The Rain (Book 1)

24 - Same

Niccolo

I remembered that incident again.

Ngayon ay nakikita ko mula sa harap ko ang batang Ethan. Kita ko kung paano niya nilalaro ang bola na nasa harap niya. Mag-isa at mukhang natutuwa naman siya sa bawat galaw niya.

Maya-maya pa napalakas ang sipa niya sa bola at tumalbog iyon sa isang magubat na parte ng parke na kinaroroonan niya. Sinundan na lamang niya iyon at pinulot ang bola.

Bawat lakad niya ay sinusundan ko siya. Hindi ko alam kung bakit ito ang nasa panaginip ko.

Hanggang sa makita ko na napatigil ang batang Ethan sa isang direksyon at kita sa mukha niya ang takot.

Sa panahong iyon, ayokong tignan ang nakita niya. Alam ko kung bakit ganun ang reaksyon niya dahil ako ang batang iyon.

Hanggang sa tumakbo siya para tumakas sa lugar na iyon at doon.

Nabangga ang batang Ethan.

---

Nagising ako sa masamang panaginip na iyon nang maramdaman kong may humahaplos sa tuktok ng ulo ko kung saan nandun ang buhok ko. Napatingin ako sa taong iyon at agad na inayos ang upo ko.

"Sorry, dito pa ata ako nakatulog buong gabi." I apologized to Cassy. "How are you feeling? May masakit ba sayo?"

Tinignan niya lang ako. Pansin ko din na wala pa si Dom.

Tumayo ako at bago pumunta palabas ng kwarto niya ay tinanong ko siya. "Anong gusto mo? Gutom ka ba? Bibili ako saglit sa convenient store ng makakain---" napatigil ako nang hawakan niya ang kamay ko.

"Don't," she hardly said. "Don't leave me." She mumbled enough for me to hear it.

Sa paraan ng pagsasabi niyang wag ko siyang iwan ay pakiramdam ko ay may nagawa akong kasalanan sa kaniya sa mga nagdaang linggo. I felt guilty.

Umupo ulit ako katapat niya at hindi pa rin niya binibitawan ang kamay ko. Hinayaan ko na lang tutal, aaminin ko, nakakapagpagaan pakiramdam ang ginawa niya.

Silence in the atmosphere. Sanay na naman ako dahil madalas nangyayari ito kapag nag-uusap kami. Pero kahit ganun, masaya pa rin ako dahil kahit tahimik kami, ramdam pa rin namin ang isa't-isa.

I broke the silence.

"You don't need anything?" I asked.

"I do. I need you." She said. Making me feel uncomfortable.

"Uhm, what do y-you need from me?" Tanong ko kahit medyo nailang ako sa sinabi niya. I can hear the drumrolls inside my chest and I am used to it. Lagi naman ako nakakaramdam niyan kapag siya kausap ko sa hindi malamang dahilan. -,-

Silence came in to the picture again.

Then I glanced at out intertwined hands. I admit that she got a soft hand. Hindi kaya siya naiilang? I mean, sa akin?

Sa huli, ako nanaman ang naunang magsalita. "Let's go to park right after you discharged here, it is okay with you?"

After a seconds, she smiled. A bright smile. "Deal!" She agreed. I was about to smile back when I heard a weird noise. And then I realize, she farted.

Pulang pula na ang mukha niya at agad na binitawan ang kamay ko at tinakluban niya ng kumot ang buong sarili. Maya maya ay may sumunod nanaman. Tumawa ako ng malakas.

"Stop laughing!" She yelled. I kept on laughing.

This was the first time that she ruined our homily by farting! I can't believe it! I kept on laughing while she was still on her blanket.

Naiintindihan ko naman ang kalagayan niya. Uutot at uutot (sorry for the term) talaga siya kasi nga yun naman talaga ang sabi ni Tita. Anyway, it is good for her for her fast recovery. At sa pagkakaalam ko ay bawal din siya tumawa ng tumawa dahil sasakit ang tiyan niya.

I stopped laughing when someone knocked on the door. I opened it and surprisingly, I saw Mrs. Dela Cruz. "M-Ma'am?"

"I wanted to talked to her in private." She demanded and I just nodded. I glanced first at Cassy and she got her blank face. She gestured to get myself out and I did.

Simula nang una kong makita si Cassy sa school ay na-weirduhan agad ako dahil palagi siyang pinapatawag ng Director or ang may-ari ng university at babalik ng may pasa sa gilid ng labi o sa may gilid ng kilay. Hindi ko nga alam kung nasasangkot ba si Cassy sa gulo at laging may sugat but now, I know.

After a minutes of waiting outside Cassy's room, Mrs. Dela Cruz got out and hurriedly went off without glancing at me.

Pumasok ako sa kwarto ni Cassy and saw her still on her blank face. "What a masochist daughter," Then I saw her face was shocked. "And an abusive mother."

"H-how come did you know?" She said stuttering.

I smiled. "Just figured it out." I said. "It's already 7:30 in the morning, I will just by a food." Paalam ko at lumabas ng kwarto niya.

Naabutan ko si Hiro na papunta sa kinaroroonan ko at kumaway siya sa akin. Tumango lang ako.

"How was Cassy?" He asked.

"Sa convenient store. Samahan mo muna ako saglit." Tumango naman siya at sinamahan ako.

Bumili muna ako ng mga pagkain namin ni Cassy at nagtext sa akin si Dom na pupunta din sila ni Jessica sa ospital para bisitahin si Cassy.

Umupo kami saglit ni Hiro. Hindi ko napansin na may dala pala siyang nga prutas at inilapag iyon sa ibabaw ng mesa.

I looked at him intently. Kumunot naman noo niya dahil sa mga tingin ko.

"Woah! Nagagwapuhan ka ba sakin 'tol?" Pagbibiro niya na tinapatan ko lang din ng seryosong tingin. Napakamot siya sa batok niy at umayos ng upo. "Joke," habol pa niya.

"Do you really like Cassy?" I suddenly asked him.

Shockness was all over his face. Maybe he didn't expect me to ask him that kind of question. But then he answered, "Yeah, I really like her," He smiled. "as a person."

Kumunot noo ko. "As a person?"

He nodded. "Yes. Why? I just realize one thing, I can't fight for her not because she don't like me but I know that there is someone much better than me that will surely beat me in the battle."

Dahil doon, nakaramdam ako ng saya. Hindi ko alam kung bakit ganun na lang ako kasaya pero basta! Magulo.

"And who was that?" I teased.

I rolled his eyes and smirked. "Find it by yourself."

Great, he had the same motto as my father. -,-