Ik lees het bericht nog een keer en nog een keer. Ik lees het zeker vijf keer over. Waarom zeg hij dat hij van me houdt? Hij doet me steeds pijn. Elke keer opnieuw. Ik kan niet hier blijven en ik kan hem niet meer vertrouwen. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik nog tien minuten heb. Ik stuur een bericht terug naar Herman:
maak je geen zorgen, ik ben oke en zeg niet dat je van me houdt, want ik weet ook dat je dat niet doet. Je doet me steeds pijn en zoek me niet, ik red me wel.
Bye Angie.
Als ik het heb verstuurt zet in men mobiel weer af en steek hem weg. Ik sta op en vertrek naar de gate waar ik moet zijn. Gelukkig kan ik al in het vliegtuig. Ik stap het vliegtuig in. Hop naar men leven in Frankrijk. Ik ga in mijn stoel zitten en ik val al snel in slaap.
Herman POV
Angie heeft geantwoord! Ik lees het bericht. Ze is dus echt weg, weg zonder afscheid te nemen van violetta. Hoe kan ze haar eigen dochter dit aandoen? Weet ze eigenlijk wel dat violetta haar kind is? Ja, dat moet wel. Ik zucht. Ik mag Angie dus niet gaan zoeken. Maar ik kan niet zonder haar. Zonder haar is er niks leuks. Waarom doe ik der steeds pijn? Terwijl ik echt van haar hou.
Angie POV
Ik ben zonet geland, ik ga naar mijn oude huis. Nooit gedacht dat ik hier terug ging komen. Ik ga nooit meer terug naar Buenos Aires. Als ik thuis kom, pak ik meteen mijn koffer uit. Herman heeft dus nooit van me gehouden, hij heeft me zelfs bedrogen, want hij heeft een kind en ons kind is er niet. Ik kan het niet geloven, ik kan het maar niet vatten. Waarom doet hij da hij van me houdt, terwijl hij dat niet doet? Ik snap er niks meer van m, ik laat me vallen op mijn bed. Dit is dus mijn leven, helemaal alleen in Frankrijk. Geen man of kind. Moederziel alleen.
Sorry voor saai hoofdstuk :/ is het nog een leuk boek?
JE LEEST
A secret Child
FanfictionHerman en Angie hebben samen een dochter Violetta! Violetta denkt dat haar moeder is overleden. Angie weet ook niet dat Violetta haar kind is, alleen Herman weet het. Want toen Angie Violetta kreeg heeft ze ook haar geheugen verloren. Maar wat al...