A secret Child

Hoofdstuk 21

Angie POV

En daar staat...

'Angie?!' 'Herman!' Hij kijkt me een lange tijd aan, ik voel me ongemakkelijk worden. 'Mag ik nog binnenkomen?' 'Ow ja ja tuurlijk, kom binnen.' Hij maakt plaats voor me en ik loop naar binnen. 'Wat kom je doen?' Ik kijk rond in het huis, nog steeds hetzelfde. 'Euh...ik kom voor violetta.' Ik kijk hem aan, oh zijn ogen! 'Ze is boven.' 'Dankje.' Ik wil verder stappen. Maar het lukt niet. Iets houdt me bij Herman. 'Is er iets?' Hij kijkt me aan. Ik knik. Wat? Waarom knik ik?! 'Wat dan?' Ik loop naar hem toe en begin hem te kussen. Waarom? I don't know. Mijn geest bepaald nu over mij niet ik. Herman begint me terug te kussen. Na drie minuten laten we los.'voor wat was dat?' Hij kijkt me met een glimlach aan. 'Ik kan je niet vergeten! Ik hou van je! En dat zal ik altijd doen!' Zei ik dat echt?! Wow wacht. 'Vergeet wat ik heb gezegd.' Ik wil weg lopen naar violetta maar Herman houdt me tegen. 'Is het dan niet waar wat je zei?' Hij kijkt me diep aan in mijn ogen. 'Ja....jawel.' Aarzel ik. 'Waarom moet ik het dan vergeten?' 'Omdat je vast een vriendin hebt en niet van mij houdt.' Ik kijk naar de grond. 'Als ik niet van je hou zal ik je niet terug hebben gekust en je arm niet hebben gepakt en ik zal je verzekeren ik heb geen vriendin, mijn hart klopt alleen voor jou!' Zegt hij terwijl hij mijn hooft optilt. 'Echt?!' Hij knikt en niet veel later voel ik zijn lippen weer op die van mij. 'Nu ga ik echt naar violetta.' Zeg ik na de kus. 'Oke.' Hij geeft me nog een snelle kus en dan loop ik naar boven.

Ik klop op de deur van violetta. Geen antwoord. Ik klop nog eens en weer geen antwoord. 'Vio ik weet dat je er bent!' Roep ik zowat. 'Ik weet ook dat jij het bant Angie! En voor jou is het violetta!' Roept ze terug. Ik neem diep adem en doe de deur toch open. 'Ik zei toch niet dat je binnen mocht?!' Ze kijkt me boos aan. 'Nee dat niet, maar ik wil met je praten. Waarom duwde je me weg?!' Ik ga naast haar zitten, maar ze schuift wat op. Wat heeft ze toch?! 'Oh dus nu wil je ineens wel praten?! Je hebt me 11 jaar in de steek gelaten! Je hebt me niet eens opgevoed! En nu doe je alsof er niks aan de hand is?' Ik kijk haar niet begrijpend aan. 'Waarom zou ik je opvoeden?' Nu word ze nog bozer. 'Als je geen kind wou had je dan beter beschermd! Verwacht maar niet dat ik je mama ga noemen ofzo!' Ik begrijp er niks van. Wilt ze nu zeggen, dat ze mijn dochter is? Maar hoe kan dat?! Die was dood, toch? 'Ik snap het niet.' Violetta kijkt me met betraande ogen aan. 'Wat snapt je er niet aan?' Zegt ze dan. 'Zestien jaar geleden was ik bevallen maar ze zeiden dat het kind dood was, ik ging kapot en verliet buenes Aires en je vader. Ik kwam terug na zoveel jaren en zag jou bij Herman, ben je zeker dat je mijn kind bent?' Ik kijk haar aan. Ze knikt. 'Zestien jaar geleden. Wow wacht hoe oud ben je?' 'Zestien.' Ik schrik. Nee! Dit kan niet! 'Omg, zestien en je noemt violetta! Zo gingen we ons kind noemen!' Nu zie ik dat violetta er niks van snapt. 'Hij heeft al die jaren gewoon gelogen!' Ik sta op en loop naar beneden. 'Herman!.....' Ik loop zijn kantoor boos en verdrietig in.

Sorry van even niet ge-update te hebben, maar hier is een hoofdstukje :) we hopen dat het nog leuk is :)
X haberl2001