A secret Child

Hoofdstuk 25

'WAT?!' Ik kijk geschrokken naar de deur. Violetta staat in de deuropening. 'Violetta...' Begin ik en sta op. 'Dus je bent zwanger?' Ik knik. 'Van papa?' Ik kijk naar Herman en hij kijkt me afwachtend aan. Wat moet ik nu?! Waarom denk ik nooit twee keer na voordat ik iets doe of zeg. 'Mam?!' Ik kom uit mijn gedachten en kijk naar violetta. Ik voel tranen opkomen. 'Angie gaat het wel?!' Herman kijkt me bezorgt aan. Zonder te antwoorden loop ik zijn kantoor uit, naar de keuken. Daar kom ik op rust. Wat als ze boos worden?! Ik zucht. 'Het is niet van papa he?!' Violetta komt de keuken ingelopen. Ik schrik en schud dan mijn hoofd. Ze komt naast me zitten. 'Wees niet bang, ik word niet boos. Ik ben zo blij dat ik je eindelijk bij me hebt. Maar mag ik één vraag stellen?' Ze kijkt me lief aan. Ik knik. 'Wie is dan wel de vader?' 'Nick.' Antwoord ik. 'Wie is dat?' Ik zucht. 'Ik heb hem leren kennen in Frankrijk. Ik was zo kapot van je vader en ik boste tegen hem aan, zo hebben we elkaar leren kennen en daarvan kwam een 'date' en zo kwam het één na het ander. Maar toen ik erachter kwam dat ik zwanger was wou hij me niet meer.' Ik kijk haar aan. 'Wat erg' violetta's mond valt open. Ik hef mijn schouders op. 'Hij wilt het kind misschien wel niet maar ik weet zelfs niet of ik echt van hem hield, volgens mij was het gewoon uit verdriet.' Violetta geeft me een knuffel. 'Praat wel met papa!' Zegt ze erna. 'Zal hij boos worden?' Ik kijk haar bang aan. Ze heft haar schouders op. 'Ik weet niet, hij houdt echt van je! En jullie zijn zo schattig samen. Het is misschien wel niet zijn kind maar hij zal er van houden.' En met dat loopt violetta de keuken uit. Ik kijk haar achterna. Ze is al zo volwassen. Ik wrijf over mijn buik. Dit is wel mijn tweede kans, de kans om een goede moeder te zijn. Ik sta op en loop naar Hermans kantoor. Ik klop en niet veel later zegt hij dat ik binnen mag. Ik loop langzaam naar binnen. Hij kijkt me aan en ik hem. 'We moeten praten.' Ik loop dichter naar hem toe en ga op zijn schoot zitten. 'Oke wat is er?' Vraag hij. 'Wil je eerst iets beloven?' Hij knikt. 'Wees niet boos op me! Ik hou van je met heel mijn hart!' Hij glimlacht. 'Ik zal toch nooit boos op je kunnen zijn en ik ook van jou!' Antwoord hij dan. 'Beloof je me ook dat je na dit wat ik ga zeggen ook nog steeds van me houdt?!' Ik kijk hem bang aan. 'Ja tuurlijk! Angie alstublieft zeg het! Je maakt me bang.' Ik lach zachtjes. Maar dan kijk ik terug serieus. Het moet nu! 'Het kindje is niet van jou......'