A secret Child

Hoofdstuk 29

Net op dat moment komt die iemand de kamer ingelopen...

Ik kijk in zijn mooie bruine ogen, die ogen waar ik alles kan zien. Waar ik nog steeds in weg smelt! Ja, het is heman. De Herman die me haat. Maar dat snap ik wel. Ik wenkt mijn ogen van hem af en kijk dan naar de grond. Die woorden die hij tegen me zei, het doet me nog steeds wat. Telkens komt die steek terug, die steek van pijn. Dat hij zo over me dacht, dat had ik nooit verwacht. Ik hou nog steeds zielsveel van hem, maar of dat dat ook andersom is dat weet ik niet. 'Mama?! Wie i da?' (Wie is dat) Michel komt naar me toe. 'Dat is je nonkel.' Antwoord ik. Hij kijkt naar Herman. Zal hij Michel wel goed vinden?! Ik bedoel maar ik was zwanger van iemand anders en hij wou me niet meer. Ik sta op en loop naar de keuken. Ik kon daar geen minuut langer meer blijven. Want mijn tranen beginnen te stromen. Ik kan maar niet stoppen. 'Angie?!' Ik draai me om en veeg snel mijn tranen weg. 'Herman....' Zeg ik schors. Hij komt naar me toe en geeft me een knuffel. In de eerste instantie schrik ik maar dan sla ik mijn armen rond hem. 'Ik heb je zo gemist.' Fluistert hij. Maar ik geef geen antwoord. Natuurlijk heb ik hem ook gemist. Maar zijn zijn woorden wel waar?! 'Wat is er?!' Hij laat me los en kijkt me aan. Voor ik iets kan zeggen zijn mijn tranen me weer voor. Ik veeg ze snel weg. 'Sorry, dat ik hier kwam.' Ik wil weglopen maar Herman houdt me tegen. 'Waarom sorry?!' Hij kijkt me verbaasd aan. 'Omdat....' Ik kijk naar de grond en ga dan verder. 'Ik Michel bij me hebt en je accepteert h vast toch niet omdat hij niet jou kind is en dat snap ik ook wel. En waarom zou ik hier blijven?! Je vindt me toch alleen maar een slet.' Bij het laatst deel kijk ik hem vol pijn en verdriet aan. 'Angie...zo  bedoelde ik het niet.' Hij kijkt me lief, maar ook schuldig aan. 'Waarom zei je het dan?! Waarom zei je het!! Ik heb elke dagen die woorden in mijn hoofd gezeten. Ik heb elke dag aan je zitten denken en weet je waarom?! Omdat ik nog steeds van je hou. Ik hou nog steeds van je met heel mijn hart. Maar er zal wel iets waar zijn van die woorden anders zeg je het niet.' Ik maak mijn arm los uit zijn greep. 'Ik was gewoon geschrokken en jaloers.' Hij kijkt me diep in mijn ogen aan. 'Waarom zou je jaloers zijn?' Zeg ik nu wat rustiger. 'Omdat ik graag nog een kind met je wou. Ik hou veel van je Angie!' Hij wrijft over mijn wang. Ik kijk hem in zijn ogen aan. 'Die woorden waren echt niet waar?!' Ik moet het zeker weten. Hij schud zijn hoofd. 'Je bent de meest mooie en lieve persoon die ik ken.' Fluistert hij dan. Ik voel me rood worden. 'Ik ben blij dat ik je nog steeds aan het blozen kan maken.' Ik word steeds roder en roder. 'Ik heb je zo gemist, Herman.' Ik sla mijn armen om zijn nek en plant mijn lippen op die van hem. Ik voel dat hij het niet meteen had verwacht, maar gelukkig kust hij me terug. 'En weet je Angie?! Ik zal Michel wel accepteren. Ik zal hem bekijken als mijn eigen zoon. Voor hem zorgen. Hij lijkt me een aardige jongen.' Zegt hij na de kus. Ik glimlach. 'Dankje!' Hij begint me weer te kussen. Nog steeds zo magisch als vroeger. Deze zachten lippen, zijn de beste lippen ooit! Ik hou zoveel van hem!