Fantasma / Lloyd Garmadon

4.

- Jesteście brutalni. - Orzekłem, gdy po raz kolejny mistrzowie błyskawic i ziemi rozćwiartkowali kolejnego 'gracza'.

- Oj już nie przeżywaj to tylko gra. 

- Taka gra, że niedługo przełoży się na prawdziwe życie. 

- Przynudzasz. 

Oparłem się o kanapę i wpatrzyłem w sufit. 

- O idziesz spać?

- Morda w kubeł. - Trochę ostro odpowiedziałem...

- Ej, ładnie tak do starszych?

- Jestem liderem. 

- Ale jesteś najmłodszy.

- Serio? 

- Co serio?

- Nie macie obrony swojego zachowania, więc czepiacie się wieku?

- Tak, młody. - Dopiero po wypowiedzeniu tych słów Cole zaczaił co powiedział. 

- Ładnie mu powiedziałeś. - O nie.

Wpatrywałem się w czarnowłosego chłopaka, szok na 100% był widoczny na mojej twarzy. 

- Młody, wszystko gra? 

- Tak, Kai. Czemu pytasz? - Głupie pytanie Lloyd. 

- Bo taki jakiś blady jesteś. - Powiedział zmartwiony. 

- Ja... Pójdę się położyć. 

Skierowałem się ku wyjścia, jednak tuż przy drzwiach zacząłem biec czując na sobie ten lodowaty wzrok. 

- Lloyd!? - Nie wróciłem się do przyjaciół, wiedziałem że będę się musiał z tego tłumaczyć.

Co jest ze mną nie tak? Czy oni go nie widzieli? 

- Młody, co jest?

Przez moment myślałem co odpowiedzieć. Wyglądałem pewnie jakbym panikował, i tak było. 

- Nic takiego. 

- Dlaczego wybiegłeś?

- Niedobrze mi było.  

Znów skłamałem, dlaczego ja tyle kłamię? Chociaż nie, nie skłamałem. Pobiegłem do łazienki zakrywając ręką usta w odruchu i zwróciłem zawartość swojego żołądka. No i po co był mi ten obiad? Czy to było ze strachu?

- No dobra, tobie atrakcji na dzisiaj wystarczy. - A żebyś wiedział. 

Na prawdę kusiło mnie by wyznać mu prawdę, ale czemu tego nie robiłem? A może chory jestem i to wszystko to moje wymysły. Chyba tak. 

- Choć się jednak połóż. - Zgodziłem się nie chętnie. 

Przyniósł mi jakieś leki co wziąłem bez zastanowienia. A ja zawsze się upewniałem. Posiedział chwilę po czym zostawił samego kiedy zacząłem odpływać. 

To był męczący dzień...