I Will Be Your Last Regret / Hyunlix

5.🕊

-Felix'ten-

Bu gün çok rahat bir gün geçirmiştim. Bana zorbalık yapanlardan sadece Jeongin vardı. Diğerlerinin nerede olduğundan hiçbir fikrim yoktu.

Sınıfta otururken biri yanıma gelip dışarda beni birinin çağırdığını söyledi. Gidip baktığımda Yeon-ji'ydi yine elinde bir kutu yüzünde ise her zamanki gülümsemesi vardı.

"Selam Felix, nasılsın"

"İyiyim, sen"

"Bende iyiyim. Bak bunu sana getirdim. Eminim ki çok beğenirsin çünkü en sevdiğin meyveden kurabiye yaptım."

Diyerek elindeki kutuyu bana uzattı. Kutuyu almadan önce etrafıma baktığımda Jeongin'in bana dik dik baktığını gördüm.
O an yerin dibine girmek istedim çünkü birazdan yere sokacaklar zaten beni.

"Ş-şey ben bunu alamam yeonji, üzgünüm, lütfen acil birşey olmadıkça sınıfıma gelme."

Diyerek hızlıca sınıfa girdim.

"Çocuklar ben bittim!"

Dedim Seung ve Jisungun karşısında dikilirken.

"Ne oldu yine Lix"

"Az önce yeonji geldi, elinde bir kurabiye dolusu kutu ile. Bi baktım jeongin bana yicekmiş gibi bakıyor. O beni o kızın yanından bile geçmemem için uyarmıştı ama ben gözlerinin önünde o kızla konuştum. Şimdi ne yapıcam"

"Dostum, kelimenin tam anlamı ile bittin sen. Seni meleklerinde kurtaramaz."

Dedi alaycı bir şekilde kahkaha atarak Jisung. Bende kafasına sert olmayan bir şekilde vurarak konuştum.

"Ya! Bu durumda teselli etmen gerekmezmi?"

"Teselli edilecek bir yanı yokki bu işin Lix. O seni okul çıkışı bi güzel benzetecek. Yarın okuka gelirmisin bilemem."

Diyerek yine bir kahkaha attı. Bende bu sefer son umut olan Seung'a dönmüştüm.

"Ya seung ne diyor bu ya!"

Dedim, kardeşini annesine şikayet eden bir çocuk gibi.

"Jisung sende herşeyi şakaya bağlama, arkadaşının dövülmesi senin için komik mi?"

"Off tamam anne gülmem ama cidden ne yapabiliriz ki üçümüz bir olsakda onlara gücümüz yetmez"

Felix
"Aslında bugün onun arkadaşlarının hiçbirini görmedim, gelmemişler sanırım."

Seung
"Yine de okul sonunda gelebilirler."

Jisung
"O zaman son derse girmeyip kaçalım. Ne dersiniz?"

Seung
"Ben kaçamam."

Jisung
"Hadi ama dostum. Bi kerecikten bir şey olmaz."

Seung
"Benim için yarım kereciktende herşey olur. Bursum kesilebilir. En iyisi siz gidin ben burda kalıp yokluğunuzu bildirmeyeyim"

Felix
"Tamam o zaman"

_______________

Son ders gelmişti jisungla bende minicik boyumuzla 2.5 metre duvardan zar zor olsada çıkabilmiştik. Dövülmeyeceğim için mutlu mutlu giderken. Jeongin ve yanındaki hiç tanımadığım korkutucu insanları görmüştüm.

"Siktir!"

"Ne old- gerçekten siktir"

Diyerek yönümüzü değiştirdik arkama baktığımda onların geldiğini görmüştüm. Bu yüzden koşmaya başladık. Arkamızdan durmamız için bağıran koca bedenleri umursamadan koşuyorduk. En sonda terkedilmiş bir binanım içine girip saklanmaya başladık. Bizim buraya girdiğimizi görmemiş olacakalr ki binanın önünden geçip gitmişlerdi. Ama sonra geri gelince bir hışımla yukarı kata çıkmaya başladık. Yukarıdan birilerinin bağırma sesleri geliyordu. O sesin geldiği yöne doğru gitmiştik, en sonra o yere gelince gözlerim fal raşı gibi açılmıştı.