İlke Avcı,
Tesadüfen görevlendirildiği milli maçta görev yapan bir spor foto muhabiri.
Pars Demir,
Milli takımımızın yurt dışında futboluyla gündemden düşmeyen yakışıklı yıldızı.
Kader bu ikili bir kazayla bir araya getirirse ve o kaza sahada maç...
Arkadaşlar az önceki galibiyetin şerefine gelsin bu bölüm 🇹🇷
Biraz milliyetçilik atağı yaşadığım anlardayız, deliriyorum çıldırıyorum öyle bir gece ♥️
Milli takımın kalecisi Mert Günok'tur bu arada kimse kusura bakmasın, 5 yıl önce de öyleydi şimdi de öyle...
Öyle güzel bir milletiz, öyle şerefli öyle bayrağımıza bağlı maç başlarken istiklal marşında ağladım sonra başladım galibiyet için takımı okumaya😅😅 Galiba etki de etti.
Bayrağımızı yırtma teşebbüsünde bulunan şerefsizlere en güzel yanıt olmuştur bu gece, kendi topraklarını dahi savunanayıp bayraklarını havalandıramayan insanlar nasıl tüm dünyanın bizim bayrağımızı izlediğini, bize yenildiğini görsün 🇹🇷🇹🇷🇹🇷🇹🇷
Ay ben Twitter'da maçla alakalı tüm paylaşımları beğenmeye gidiyorum byeee.
Size de birkaç güzel manzara bırakıyorum ♥️♥️♥️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'Gün bir gündür, o da bugündür' mottosuyla güne başlamış ve bugün Pars'ın alçısından azat edileceği gün olduğu için soluğu hastanede almıştık.
Ücreti ödeyerek taksiden indiğimde hastane girişinde bekleyen hasta bakıcı yardımıyla Pars'ı tekerlekli sandalyeye oturttum.
Koltuk değnekleriyle ceylan misali seke seke gezmesine daha fazla içim el vermemişti.
Gülmekten yoruldum desene şuna...
O da bir seçenekti.
Pars'ın arkasına geçip arabayı hastaneye doğru ittirirken Şimşek McQueen kaçooov diye bağırmamak için kendimi zor tutuyordum.
Bugün içimde inanılmaz bir enerji vardı, mutluydum.
Buna Pars effect deniyor herhalde...
Herhalde.
Öyle ki çocuğu ilk adımlarını atacak anneler gibi hissediyordum ve alçı çıktıktan sonra kendimi bu hisse kaptırıp doktora rezil olmasaydım iyiydi.
"Parscım, hoş geldin." Diye cırlayarak yanımıza yaklaşan bir far paleti gördüğümde sesli bir nefes aldım, söz konusu far paleti tabiki de Dilek'ti.
E o kadar makyajla yüzünü göremeyip far paleti zannetmemden normal ne vardı ki?
"Çok hoş buldu inanır mısın?" Dedim yalancı bir samimiyetle, bu kadını görmek bende Pars'ı tekerlekli sandalyeyle hastanenin yanından uzanan yokuştan aşağıya bırakma isteği uyandırıyordu.
Geçenki yersiz samimiyetlerini hatırlıyordum ne yapayım?
