Αιχμαλωσία: «ποια στον διάολο είσαι, Angelica Russo;» «κάποιου είδους φάντασμα. Δημιούργημα της φαντασίας σου για να μην είναι βαρετή η ζωή σου. Ίσως;» «το μίσος είναι υπερβολικά δυνατό, πολύ πραγματικό για να είσαι ένα δημιούργημα της φαντασίας μου...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ο Άγγελος Εωσφόρος (Lucifer) εκδιώχθηκε και καταδικάστηκε να κυβερνά την κόλαση για πάντα
Μέχρι που αποφάσισε να πάει διακοπές...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ΛΟΣ ΑΝΤΖΕΛΕΣ, 21ος ΑΙΩΝΑΣ...
"ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ," ψιθύρισε ο Daniel, η φωνή του σκίζοντας τη σιωπή στο σκοτεινό εσωτερικό της αποθήκης. Ο τόνος του ήταν βαρύς, γεμάτος δυσφορία, ενώ το βλέμμα του έμεινε παγωμένο πάνω στη φρικιαστική εικόνα μπροστά μας. Ήταν κάτι που ούτε αυτός, ούτε εγώ είχαμε φανταστεί ότι θα αντικρίζαμε. Το κορμί που κειτόταν μπροστά μας δεν έμοιαζε καν με άνθρωπο. Το πρόσωπο, παραμορφωμένο από βία πέρα από το κατανοητό, ήταν αδύνατο να αναγνωριστεί. Αίμα κάλυπτε κάθε εκατοστό του σώματος, και η σκηνή δεν έδινε την αίσθηση ότι το έγκλημα διαπράχθηκε από ανθρώπινα χέρια. Έμοιαζε περισσότερο με το έργο κάποιου άγριου θηρίου, κάποιου κτήνους που είχε ξεσπάσει με άγρια, ανεξέλεγκτη οργή. Ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται, το περιεχόμενό του να αναδεύεται για μια στιγμή, καθώς πάλευα να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Ο αέρας μέσα στην αποθήκη ήταν βαρύς, γεμάτος μεταλλική οσμή αίματος και αδιόρατη σήψη, προσθέτοντας στο βάρος της φρίκης που μας είχε περικυκλώσει. Δίπλα μου, ο Daniel πήρε μια βαριά ανάσα, αλλά δεν μίλησε ξανά. Τα λόγια δεν είχαν νόημα πλέον.
"Καμία ιδέα ποιος το έκανε;" ρώτησε ο Daniel, η φωνή του ραγισμένη, πιο αδύναμη απ' ό,τι συνήθιζε. Το τεράστιο σώμα του, γεμάτο μύες που άλλοτε τον έκαναν να μοιάζει ανίκητος, τώρα έτρεμε ανεξέλεγκτα, σαν ψάρι που αγωνιά έξω από το νερό. Ήταν η πρώτη φορά στα πέντε χρόνια που συνεργαζόμασταν που τον έβλεπα έτσι. Τόσο τρομαγμένο, τόσο ευάλωτο μπροστά σε έναν νεκρό. Ο Daniel, που είχε συνηθίσει να στέκεται αγέρωχος σε κάθε απειλή, έδειχνε ξαφνικά σαν παιδί μπροστά σε κάτι που δεν μπορούσε να κατανοήσει. Δεν ήταν ο τρόμος ενός ανθρώπου που απλά είδε έναν θάνατο· ήταν κάτι βαθύτερο, σαν να είχε αντικρίσει έναν εφιάλτη που δεν μπορούσε να σβήσει από το μυαλό του. Το θέαμα του πτώματος, παραμορφωμένο πέρα από κάθε λογική, είχε κλονίσει ακόμη και τον πιο σκληρό άνθρωπο που γνώριζα. Κούνησα αργά το κεφάλι μου, τα μάτια μου καρφωμένα ακόμα στη φρίκη μπροστά μας. "Όχι," ψιθύρισα, και ο ίδιος ο ήχος της φωνής μου μου φαινόταν ξένος, σαν να είχε κι εκείνη παραδοθεί στην αδυναμία της στιγμής.
