Αιχμαλωσία: «ποια στον διάολο είσαι, Angelica Russo;» «κάποιου είδους φάντασμα. Δημιούργημα της φαντασίας σου για να μην είναι βαρετή η ζωή σου. Ίσως;» «το μίσος είναι υπερβολικά δυνατό, πολύ πραγματικό για να είσαι ένα δημιούργημα της φαντασίας μου...
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
ΈΝΑ ΑΔΙΟΡΑΤΟ ΒΟΥΗΤΟ ΤΡΥΠΗΣΕ ΤΟΝ ΑΕΡΑ ΓΥΡΩ ΜΟΥ, ένα ανεξήγητο μακρόσυρτο κύμα ήχου που αντηχούσε στο δεξί μου αφτί. Η αίσθηση, επίμονη και ελαφρώς απόκοσμη, είχε κάτι το οικείο αλλά ταυτόχρονα αποστασιοποιημένο. Σαν μια αμυδρή υπενθύμιση της παρουσίας του σώματός μου στο χώρο, το οποίο παρέμενε εκεί, άκαμπτο και εν μέρει αδρανές. Σήκωσα το κεφάλι μου με αργή, διστακτική κίνηση, προσπαθώντας να συντονίσω τα νευρικά μου κέντρα που έμοιαζαν να λειτουργούν σ' έναν ρυθμό αλλόκοτα αργό. Η βαρύτητα φάνηκε αυξημένη, σαν τα ίδια μου τα άκρα να ήταν δεμένα με αόρατα βαρίδια.
Τα χέρια και τα πόδια μου, αμυδρά μουδιασμένα, έστελναν μικρές σπίθες αισθήσεων που θύμιζαν ότι βρίσκονται σε μια ενδιάμεση κατάσταση: ούτε πλήρως παρόντα ούτε εντελώς απούσα. Σαν να υπήρχε μια απόσταση ανάμεσα σε μένα και το σώμα μου, μια αίσθηση αποσύνδεσης. Στη δεξιά πλευρά του προσώπου μου το μούδιασμα ήταν πιο έντονο, ένα παράξενο βάρος που δεν παρεμπόδιζε την κίνηση, αλλά ταυτόχρονα υπονόμευε την ομαλή αίσθηση της σωματικής μου ενότητας. Η γραμμή του σαγονιού, το μάγουλο, το φρύδι – όλα υπάκουαν, αλλά με μια καθυστέρηση που δεν μπορούσα να αγνοήσω.
Ο χώρος γύρω μου, θολός και ελαφρώς στριφογυριστός, επέστρεψε στη συνείδησή μου. Οι οικείες γραμμές των επίπλων, οι μουντοί τόνοι των τοίχων, το φως που έπεφτε πλάγια από το παράθυρο, όλα ήταν εκεί, γνωστά, μα κάπως αποξενωμένα. Σαν να τα έβλεπα από μια γωνία διαφορετική, μια οπτική που απείχε μόλις μερικά χιλιοστά από την κανονικότητα.
