Αιχμαλωσία: «ποια στον διάολο είσαι, Angelica Russo;» «κάποιου είδους φάντασμα; Δημιούργημα της φαντασίας σου για να μην είναι βαρετή η ζωή σου; Ίσως;» «το μίσος είναι υπερβολικά δυνατό, πολύ πραγματικό για να είσαι ένα δημιούργημα της φαντασίας μου...
Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.
Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.
ΑΛΕΞΙΘΥΜΙΑ. Αυτή η λέξη διέσχισε τον αέρα ανάμεσα σε μένα και τη γιατρό, βυθίζοντας την ατμόσφαιρα σε μια αμήχανη σιωπή. Δεν την άκουσα αμέσως· μάλλον την αισθάνθηκα. Ένα δυσάρεστο ρίγος ανέβηκε από την κοιλιά μου προς τα πάνω, τυλίγοντας το στήθος μου σαν βαρύ, ασφυκτικό πέπλο. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει άτακτα, ρυθμούς ασυνάρτητους, σαν να προσπαθούσε να επικοινωνήσει μια αγωνία που δεν μπορούσα να καταλάβω.
Ένιωθα ένα τσούξιμο ακριβώς πάνω από το σημείο της καρδιάς μου, που δεν ήταν τόσο σωματικό, όσο ψυχικό. Ένας πόνος που έμοιαζε με σκιά, αόρατος αλλά παρών, και ταυτόχρονα τόσο δύσκολος να περιγραφεί με λόγια. Πώς μπορούσα άλλωστε να το περιγράψω; Η αλήθεια είναι ότι οι λέξεις, αυτές οι τόσο απαραίτητες αποσκευές της επικοινωνίας, μου φαίνονταν πάντα μακρινές, αδύναμες να μεταφέρουν το τι νιώθω – ή μάλλον, το τι δεν νιώθω.
Η ψυχολόγος μού είχε δώσει μια τεχνική, κάτι σαν καταφύγιο για αυτές τις στιγμές. "Μετράς τους χτύπους της καρδιάς σου", μου είχε πει με την ήρεμη φωνή της, "και τους παρατηρείς, έναν-έναν, μέχρι να εστιάσεις". Όμως αυτή η μέθοδος, η τόσο φαινομενικά απλή, πάντα με άφηνε ναυαγό στις θάλασσες των σκέψεών μου. Οι χτύποι γίνονταν πιο δυνατοί, σαν τύμπανα που χάνουν τη συγχρονία τους, ξεφεύγοντας από τον έλεγχό μου. Κάθε φορά που προσπαθούσα, κατέληγα να βυθίζομαι περισσότερο στην αμηχανία μου, στην αποτυχία να αισθανθώ κάτι πέρα από την ίδια την αποτυχία.
